[cd, Rune Grammofon/Konkurrent]
Leeftijd en muziek, er is vast een verband maar niet per se een logische. Je hebt jonge muzikanten die spelen als bejaarden en bejaarde muzikanten die tekeer gaan als jonge Goden. Qua luisteraars zal er ook iets dergelijks gelden. Ik kan me niet voorstellen dat ik op mijn 80ste nog naar Nils Frahm luister, maar wel naar Ministry en Joy Division om maar wat logische voorbeelden te noemen. Leeftijd speelt dus eigenlijk geen rol, tenzij het ertoe doet, maar da’s logisch. Hoe het ook zij, twee muzikanten op leeftijd komen nu samen. Raar eigenlijk om hen te beoordelen, want het voelt toch een beetje alsof ik tegen mijn vader zeg dat hij zijn veters zo goed gestrikt heeft.
Ten eerste is er de 69 jarige Britse saxofonist Evan Parker. Hij is een improvisator en maakt deel uit van de avant-garde en jazz-scene. Hij heeft met ontiegelijk veel artiesten uit totaal verschillende hoeken samengewerkt (van Scott Walker en Han Bennink tot Spring Heel Jack en David Sylvian), in vele groepen gespeeld en een discografie waar zelfs Machinefabriek voor zal buigen, zij het dat Parker die al sinds 1970 heeft opgebouwd. Altijd heeft hij de drang om te innoveren. Een gevierd virtuoos.
Daarnaast heb je de 74 jarige Amerikaanse trompettist Joe McPhee, die overigens ook vele andere instrumenten bespeelt. Hij is vooral bekend om zijn fabuleuze free jazz, die hij in vele ensembles en met vele artiesten ten gehore brengt. Zijn discografie is een fractie korter, maar nog altijd om U tegen te zeggen.
Deze twee grootmachten komen nu samen op What / If / They Could Fly, wat voor het gemak ook de 3 verschillende namen voor de 3 stukken zijn. Het is overigens niet voor het eerst dat ze samenspelen of elkaars pad kruisen. De twee zijn dan ook goed bevriend. Ditmaal treffen ze elkaar eerder dit jaar op het Kongsberg Festival, een Noors jazzfestival. Een avondje converseren onder het genot van het één of ander en terloops even samen improviseren. Artiesten of beter gezegd ware muziekliefhebbers pur sang zullen dat misschien nog wel liever doen dan de hele avond ouwehoeren. Zij laten hun instrumenten spreken en converseren via de muziek. Dat levert soms rustige monologen op, maar ook drukke discussies en verhit door elkaar heen pratende stukken. Ze weten ondanks dat het op spannende en dynamische wijze alle kanten uitgaat elkaar toch altijd weer te vinden en daar stijgen ze boven zichzelf uit. Dat gebeurt er dus als ze beide vliegen kunnen. Het klinkt diepgravend, jong, virtuoos, ingetogen en toch avontuurlijk. Ondanks dat het geen muziek met kop en staart is, weten ze continu te boeien en verbazen. Ze stijgen hiermee ver boven de jonge generatie uit. Vliegen blijkt nogmaals, dat kunnen ze als geen ander.
door Jan Willem Broek