Lang geplaagd door personeelsproblemen heeft Estradasphere de kwaliteitslat niet altijd even hoog gelegd. Hoewel altijd charmant waren Passion For Life en zelfs Quadropus (hoewel daar zeker een paar juweeltjes op staan) niet helemaal ‘professioneel’ te noemen. De term ‘Bungle-esque’ is niet echt een compliment, zelfs Mr. Bungle zelf oversteeg dat ten tijde van Disco Volante. Zo grimmig en bitter zal Estradasphere nooit worden, maar hun laatste cd Palace Of Mirrors toont een volwassen geworden groep die de genres die ze aanpakken ook beheersen. Waar de Balkan-invloeden voorheen een soort ondefinieerbaar (niet per se slecht) Balkan-achtig iets bleef en de death metal experimenten nauwelijks ‘heh, lollig’ overstegen klinkt violist Timb Harris nu als een Roemeen die begeleid wordt door een metal band (Smuggled Mutation). Palace Of Mirrors is een conceptplaat en de gelijknamige film is ook een combinatie van ‘stomme’ film en liveregistratie. Professioneler dan ooit te voren is dit ook weer een bewijs van de groei van de band. Onberispelijk uitgevoerd en zonder meligheid. Ter verduidelijking van het verhaal, wat tenslotte middels instrumentale muziek wordt uitgebeeld is het verhaal afgedrukt het boekje wat bij de dvd zit.
Er is een bonus in de vorm van een set covers van uiteenlopende componisten, onder andere Nino Rota, Frédéric Chopin en Bud Powell alswel hun eigen Hungerstrike. Hoewel de de humor nog lang niet overboord is gegooid, zoals blijkt in songs Unicorns & Rainbows en American Tough is bij ‘Estradasphere mark II’ veel veranderd, zoals bleek toen ik vorig jaar de tot trio uitgedunde band zag openen voor Acid Mothers Temple. Sam Cooke’s Mean Old World (niet op de dvd) mondde uit in een serieuzere religieuze hartekreet dan zanger Tim Smolens zelf had vermoed. Het gniffelende publiek leek te denken dat de gospel op de hak werd genomen, maar mijn vermoeden werd door Tim bevestigd toen ik hem later op de avond sprak. Zijn lidmaatschap van Secret Chiefs 3 (en hangen met de inmiddels Orthodox Christelijke bandleider Trey Spruance) heeft ook meteen zijn geloof in het gelijkzwevende 12-toons systeem aan het wankelen gebracht. Dus hoelang Estradasphere zich nog in dat corset zal voortbewegen valt te bezien, maar intussen hebben we wel een cd en dvd van een band die volwassen aan zijn tweede jeugd is begonnen.
Martijn Busink