[cd, Constellation/Konkurrent]
In 2011 keert na zes jaar stilte plots het neoklassieke kamerensemble Esmerine terug met hun derde cd La Lechuza. De harde kern van de band, te weten percussionist Bruce Cawdron (Godspeed You! Black Emperor, Set Fire To Flames, Triple Burner) en celliste Rebecca “Beckie” Foon (The Silver Mt. Zion, Fifths Of Seven, The Mile End String Ladies Auxiliary, Set Fire To Flames, Saltland), brengen hierop een hemels eerbetoon aan hun veel te vroeg overleden vriendin en fantastische muzikant/zangeres Lhasa de Sela (1972-2010). Lhasa heeft ondanks haar Mexicaanse roots een grote rol gespeeld in de muziekscene van Montréal. Ze formeren een gelegenheidsband om dit alles ten uitvoer te brengen en kunnen onder meer beschikken over gasten als zanger/pianist Patrick Watson, violiste Sarah Neufeld (Arcade Fire, Bell Orchestre, The Luyas), saxofonist Colin Stetson, Lhasa’s voormalige bandleden Sarah Pagé (harp, zang) en Andrew Barr (percussie) en nog een aantal anderen. Het mooist is de slottrack, die nog door Lhasa zelf gezongen is. De vraag of Esmerine enkel er weer is uit noodzaak om weer muziek te maken of het feit dat ze enkel een ode hebben willen brengen aan Lhasa lijkt nu te worden beantwoord.
Vorig jaar verschijnt er eindelijk een nieuw album van moederband Godspeed You! Black Emperor en eerder dit jaar laat Rebecca Foon het debuut van haar nieuwe band Saltland het licht zien. Nu is er zowaar ook een nieuwe cd van Esmerine met de Turkse titel Dalmak, waarbij dus duidelijk is geworden dat ze zijn blijven werken aan nieuw materiaal. De basis van de groep bestaat naast Cawdron en Foon uit Brian Sanderson (banjo, kornet, viool, bas) en Jamie Thompson (drums, marimba, klokkenspel), die ook bij Saltland, Team Dicaster, Unicorns, Islands en J-Mi & Midi-D meespeelt en eigenares is van de Viverus studio’s. Dalmak is een Turkse werkwoord met vele connotaties afhankelijk van de context: om na te denken, te worden geabsorbeerd in, om te duiken in, om in te baden, te haasten in, te dalen. Esmerine heeft de titel gekozen voor het feit dat ze zich onderdompelen in de cultuur en de muziek van İstanbul en wat er uit deze onderdompeling is voortgekomen. Het album is deels in İstanbul opgenomen en ze werken samen met de vier Turkse muzikanten Hakan Vreskala (bendir, darbuka, erbane, zang), Baran Aşık (meh), Ali Kazım Akdağ (barama, saz) en James Hakan Dedeoğlu (elektrische gitaar). Daarnaast zijn het de gastspelers Sarah Neufeld (viool) en Aaron Lumley (contrabas) die het gezelschap completeren. Het resultaat van dit alles valt haast met geen pen te beschrijven. De cd is één groot luisteravontuur geworden waarbij de Oosterse en Westerse muziek op ongekunstelde wijze versmelten of passend om elkaar heen cirkelen. Esmerine had nooit zo Oosters kunnen klinken zonder hun gasten en hun gasten omgekeerd zouden nooit zulke ritmepatronen hebben gebruikt zonder hun Canadese collega’s. Je krijgt een wereldse grog waar post-rock, neoklassiek, ambient, Turkse folk, experimentele muziek en iets dat alles overstijgt dwars door elkaar heen lopen. De ene keer zweverig, intiem en ingetogen en op andere momenten aards, opzwepend en energiek, maar zonder uitzondering biologerend en aangrijpend. Als je dit album hoort zou je eigenlijk niet eens een band als Esmerine erachter zoeken. Het is een meesterzet geweest van hen dit crossculturele avontuur aan te gaan, want het voegt enorm veel toe aan hun toch al mooie discografie. Laat je daarom gewoon heerlijk onderdompelen in de wonderschone en bovenal grenzeloze emoties die de band hier tentoonspreidt. Hun allerbeste album tot nu toe!
door Jan Willem Broek