[cd, Miasmah/Konkurrent]
De 27ste release op het prestigieuze Miasmah label verschilt enorm van de rest, waarmee ze meteen een andere, interessante muzikale goudader aanboren. Voorheen zitten de artiesten namelijk hoofdzakelijk in de experimentele neoklassieke of ambient hoek, waar desolaatheid en schoonheid heersen. Nu past de Belgische percussionist Eric Thielemans met de laatste twee kwalificaties wel op het label en het is zeker experimenteel wat hij doorgaans laat horen, maar het staat ver van de neoklassieke of ambient muziek. Thielemans drumde mee op de eerste cd van land- en labelgenoot Kreng en is ook te horen in de Ben Sluijs Quartet, i-H8 Camera (net als Chantal Acda, Simon Lenski, Rudy Trouvé, Gregory Frateur en Mauro Pawlowski), Jozef Dumoulin Trio (met derde lid Trevor Dunn) en Tape Cuts Tape (met onder meer Rudy Trouvé). Daarnaast heeft hij al het album A Snare Is A Bell (2007, Ultra Eczema) op zijn naam staan, dat later heruitgegeven en tevens geherinterpreteerd is op de dubbel cd EARR Plays A Snare Is A Bell (2012, Sub Rosa), met hierop hele fraaie uitvoeringen onder meer met de prachtige zang van Claron McFadden. Thielemans weet het verschil te maken op de vierkante millimeter en zou, zonder flauw te doen, ook als Eric Pielemans door het leven kunnen. Hij weet namelijk met uiteenlopende percussie-instrumenten een sfeer neer te zetten door allerlei kleine geluiden zo te rangschikken, dat ze tot een tot de verbeelding sprekend geheel verworden. Zijn muziek is dikwijls duister en emotioneel, maar blijft op zekere wijze wel doorwaadbaar.
Dat dit alles niet enkel gelul is, blijkt wel uit zijn nieuwste worp Sprang. Het is zijn eerste album voor Miasmah en borduurt hiermee verder op zijn eerdere werk. Normaal gesproken is enkel percussie zonder andere instrumenten niet interessant, maar Thielemans spreekt met zijn minimale werken en uiteenlopende percussie-instrumenten. Zoals een arts met percuteren de omvang van de organen kan weergeven, kan Thielmans op organische wijze vormgeven. Hij brengt skeletachtige structuren, waarbij hij ook menigmaal fluit (familie van Toots?), die veel aan de verbeelding overlaten. Terwijl zijn geluiden als popcorn tegen de deksel van de pan schieten, ga je als luisteraar allerlei kanten op die je deels zelf in kan vullen. Dat maakt dit alles tot een haast interactief werk. Thielemans schetst de structuur en als luisteraar bepaal je de route. Dat maakt het persoonlijk en levendig. Hoewel alles puur als argeloze jazzy improvisaties lijkt over te komen, weet je door de beelden die het oproept dat het om precisiewerk gaat. Er zijn dan ook niet veel artiesten die het met minimale of monogame middelen zoveel teweeg kunnen brengen als Thielemans hier doet. Hij past zowel in de filmische wereld van Ennio Morricone als in het avontuurlijke spectrum van William Hooker en alles er tussenin. Het levert een intrigerend en meeslepend topalbum op!
door Jan Willem Broek