[cd, City Slang/Konkurrent]
De Amerikaanse zangeres/muzikante Erika M. Anderson is al geruime tijd op interessante wijze bezig binnen de muziekwereld. Ze maakt eerder namelijk deel uit van de experimentele indierock/noise band Gowns, de non-pop folkformatie Lonesome Whistle Blows, de experimentele rockbands Amps For Christ en AWE. Ook werkt ze samen met de prettig gestoorde Italiaanse formatie Father Murphy. In 2010 komt ze met haar solodebuut Little Sketches On Tape. Dit doet ze onder het alias EMA (ofwel de initialen van haar naam). Maar ze komt pas echt naar de oppervlakte drijven met haar album Past Life Martyred Saints uit 2011. Het zijn oprechte, kale rockliedjes die soms naar folk, lo-fi en shoegaze neigen en die hun uitwerking niet missen. Ze begeleidt zichzelf op gitaar, piano en tape collages en weet met haar krachtige, rauwe zang het verschil te maken. Op eigenzinnige wijze plaatst ze zich ergens tussen The Breeders, Sonic Youth, PJ Harvey, Austra, Pixies, Fever Ray, Grouper, Royal Trux, Shannon Wright, Come en Cat Power. Dit alles om maar aan te geven waar deze dame toe in staat is.
Bijna drie jaar later is er The Future’s Void, waarop ze haar unieke universum nog maar eens extra glans geeft. Het is allemaal een behoorlijk tandje rauwer dan voorheen en ze weet haar geluid uit te breiden met drones, rudimentaire gitaarsounds, industriële elementen en elektronica, dit zonder de luisterbaarheid in gevaar te brengen. Ze laveert van haast abstracte, via rock gestuurde naar meer folkgerichte songs. Ook de sfeer is gevarieerd, van uiterst grimmig tot haast zomers zwoel. Eigenlijk is het soms zelfs wat rommelig, maar komt er op charmante wijze mee weg. Het gaat van mooi naar intrigerende kakofonie, van complexheid naar goede doorwaadbaarheid en van droef naar hard, ofwel zoals het dagelijkse leven kan zijn. Dit is ook wat ze weer wil geven, de chaos, de rust, de schoonheid en de minder leuke zaken uit het leven. Daarnaast heeft ze altijd de drang zichzelf te vernieuwen en andere wegen inslaan. Hierdoor komt de ene song wat overtuigender over dan de andere, maar nergens wordt het slecht. Doordat ze zo varieert word je ook telkens verrast en blijft het tot het einde toe spannend. Ze komt daarmee ergens tussen Perfect Pussy, Nine Inch Nails, Moonface, Planningtorock, Fever Ray, PJ Harvey en Marilyn Manson uit. Geen touw aan vast te knopen, maar wel van een bijzondere klasse!
door Jan Willem Broek