[cd, Temporary Residence/Konkurrent]
Op elk nieuw werk van je favoriete artiesten hoop je op nieuwe geluiden en nuances in combinatie met de typische schoonheidskenmerken die de artiest altijd al typeert. Matthew Robert Cooper is met zijn Eluvium al jaren een vaste waarde als het gaat om prachtig desolate postrock vol gitaarambient en softnoise tot hij twee jaar geleden ineens een nieuwe bron aanboort op zijn overweldigende cd Copia. Matthew gebruikt hierop de postrock elementen nog wel in de basis van sommige stukken, maar klassieke muziek en minimal music zijn een leidende rol gaan spelen. Hij produceert minimale drones, waarover hij prachtig pianospel drapeert. Daaraan worden orgels, hoorns en vele strijkers en keyboardklanken toegevoegd, die het nieuwe geluid perfectioneren. Deze weg vervolgt hij ook, zij het nog klassieker, op de alleen op lp uitgebrachte Miniatures (2008). Het is dan ook weer heel spannend wat hij nu op zijn nieuwe cd Similes ten gehore brengt. De grootste verrassing is toch wel dat Matthew is gaan zingen. Op breekbare wijze brengt hij zijn dromerige, poëtische teksten ten gehore. Dit doet ook qua geluid wel enigszins denken aan Sylvain Chauveau. Daarbij laat hij pianogestuurde ambient met lichte drones, glitch en ver op de achtergrond ook post-rock horen. Zijn minimale aanpak memoreert nog wel eens aan Philip Glass, Brian Eno en Erik Satie, zonder dat hij direct in hun vaarwater komt. Het is allemaal fragiel en op een prettige manier melancholisch. Andere referenties die opduiken zijn Hammock, Stars Of The Lid, Library Tapes, Tarwater en Greg Haines. Eluvium begint een heer en meester te worden in het wonderschoon verpakken van emoties. Het geheel blijkt weer een geniale nieuwe zet in een andere richting.
door Jan Willem Broek