Elegi – Sistereis
[cd, Miasmah/Baked Goods]
De maat voor melancholische kwaliteitsmuziek wisselt bij mij nog wel eens. Vroeger is het 4ad label een graadmeter en later labels als Kranky en Type. Sinds een tijd krijgen ze zware concurrentie van Miasmah, dat gerund wordt door Erik Skodvin (Deaf Center, Svarte Greiner). Na uitmuntende releases van Greg Haines, Encre, Rafael Anton Irisarri en de verzamelaar Silva is er nu weer een prachtige vijfde cd uit op het label. Sistereis is het debuut van Elegi, het project van de Noor Tommy Jansen. Grote hobby van deze Noorse melancholicus is wrakduiken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zijn muziek de desolaatheid en mysterie van de grote dieptes van de zee in zich heeft. Zoals je verwonderd je kunt laten imponeren door alles wat er onder water gebeurt, zo onderga je ook zijn cd. Sistereis, dat ook zoiets betekent als de laatste verdoemde reis van een schip, is de eerste uit een “trilogie van doom”, zoals het omschreven wordt. Het behoort tot het zogeheten akoestische doomgenre, dat zo typerend voor het label is. De muziek bestaat uit prachtige soms haast verstilde pianopassages, aangevuld met ambient, veldopnames, experimentele en klassiek klinkende geluiden. Waarmee de geluiden precies tot stand komen is op de piano na niet helemaal duidelijk, maar dat maakt de muziek alleen maar mysterieuzer. Dikwijls wordt de muziek rond de pianoklanken opgebouwd, maar tevens bestaan diverse stukken uit duistere drones met cello. Alsof je in het diepste punt van de oceaan zit. Het desolate en melancholische geheel is een betoverende mix van Giacinto Scelsi, The Caretaker, Arvo Pärt, Earth, Xela, Deaf Center en het zijproject Svarte Greiner, verpakt in een David Lynch-achtige productie. Het zorgt keer op keer voor een adembenemende diepgang en onbeschrijflijke schoonheid.
MP3’s:
Despotiets Vesen
Skumring
Interbellum
Fyrtårnet Part 3
door Jan Willem Broek