[cd/lp, Herzfeld/Kythibong/Murailles Music/African Tape!/Mandaï Distribution]
De Franse groep Electric Electric wordt in 2005 opgericht en is in eerste instantie vooral een liveband. De groep bestaat dan nog uit het duo Eric Bentz (gitaar, zang, harmonium, handklappen) en Vincent Redel (drums, zang). In 2008 debuteren ze met hun klasse cd Sad Cities Handclappers, uitgebracht op het avontuurlijke Franse Herzfeld label. Ze nemen je met hun bandnaam lelijk bij de noise, want het is vooral stevige rock en noise dat ze laten horen. Ze gebruiken tussen de stevige gitaar- en drumpartijen wel degelijk elektronica, maar de nummers hebben toch hoofdzakelijk een rockstructuur. Het merendeel, hoe hard het soms ook wordt, blijft superritmisch. Hierdoor hebben ze bijna een dansbare noiseplaat gemaakt. Ook typisch is het terugkerende handklap geluid, waar ze zelfs nog extra gasten voor hebben opgetrommeld. Slechts spaarzaam wordt er zang toegevoegd, het leeuwendeel bestaat gewoon uit instrumentale krachttoeren waaraan ze met effecten zowel vernietigende noisegeluiden als elektronische klanken toevoegen. Daarbij komt er nog extra elektronica uit het keyboard, harmonium en de korg van ene Nighthawk. Die Nighthawk is Vincent Robert, die het album ook heeft opgenomen. Hij is inmiddels officieel toegetreden tot de band en zorgt wel dat de bandnaam iets meer eer aangedaan wordt.
Nog steeds zitten ze op Herzfeld, maar met 3 andere labels hebben ze hun tweede album Discipline nu uitgebracht. Ik zou afgaande op het geluid me gelukkig prijzen als label om dit uit te mogen geven, dus snap de drukte in deze. Ze brengen in hoofdzaak live en geloopte gitaren, percussie en elektronica. Alles is alleen net wat puntiger uitgevoerd en daarbij steken de composities beter in elkaar; dit zonder ook maar iets af te dingen op hun geweldige debuut. De toename van de elektronica in de muziek zorgt ook voor meer variatie. Toch hoor je aan alles nog steeds dat het in feite een rockband is. Het geluid laveert namelijk van math rock en noise naar postrock en iets dat je misschien als dance rock zou kunnen omschrijven. Alles is nog altijd zeer ritmisch en neigt soms naar de motorik van de krautrock, al krijg je dat nooit helemaal. De rijk gedetailleerde percussieve geluiden, die soms behoorlijk robuuste vormen aan kunnen nemen, zijn echt een lust voor het oor. Tel daarbij de haast dansbare ritmes en de snoeiharde gitaren bij op en je hebt een behoorlijk sensationeel geluid. Net als op het debuut wordt er af en toe gezongen, maar het speelt een ondergeschikte rol. Denk aan de dansbare postrock van 65daysofstatic, de noise van Sonic Youth, de math rock van Dazzling Killmen, de bevreemdende, wereldse percussiemuziek van Wildbirds & Peacedrums en Snow Palms, de avant-rock van The Ex en de elektronisch gestuurde rock van Trans Am en je krijgt enigszins een idee. Het merendeel is ondanks de veelal complexe structuren goed behapbaar. Het is een album waarbij je onmogelijk stil kunt blijven zitten. Niks moeilijke tweede plaat, gewoon een nog betere!
door Jan Willem Broek