Je bent geen rapper, je bent dertig, rapte Yayo eens op een mixtape. Inmiddels allemaal aangekomen op die respectabele leeftijd (en producer Bas Bron was het al een tijdje) en vier albums verder wordt de vraag: kunnen ze het nog, hard komen?
Manon geeft het antwoord: ja, ze kunnen écht niet anders. En dat ondanks het toch ietsje volwassener en beleefder worden, iets wat toch echt is gebeurd. Check die oudere albums nog maar eens of luister naar Vjèze’s protegé Donnie en zijn obsessies voor merken en coke. Aan feesten wordt nog wel gerefereerd maar er is wel wat veranderd. Grappig genoeg is dat helemaal niet saai geworden.
Het vijfde album, Manon, is een lieve plaat. De naam een soort universele vriendin, waar Willie, Yayo en Fur alle drie hun eigen meisje bij indenken. Een soort kwajongensromantiek die bot lijkt maar eigenlijk heel lief is. Faberyayo maakte al Coco met Benny Sings, die al een reputatie van heerlijk positieve en huiselijke funk/soul had opgebouwd met bijvoorbeeld Giovanca. Maar Bas kan het dus ook, maar dan wel met zijn eigen generatie-overbruggende 80s synthfunk meets dance-sound. Voor Manon is het wel iets ondeugender dan voor Yayo’s moccaprinsesje.
Behalve lieve woordjes sluipt er stiekem steeds meer melodie in de voordracht van de mannen, wat minder rap en hip hop en meer pop. Maar juist door die benadering van Bron is dat eigenlijk helemaal geen probleem. Die was en is altijd al veelzijdig. Zo hoor je rock in de single Manon, pure pop in Futurophobia, Caraïbische klanken in Zakmuitdeheup, een hommage aan Kells in de vorm van BPM69 en disco in Ik Was Een Klootzak.
Zoals ze vanaf het begin al de vreemde combinatie van stoer en grappig wisten te bewerkstelligen is anno 2015 er ook nog een dimensie schunnig en schattig aan toegevoegd. Terwijl bij elk album dat wordt aangekondigd je weer vreest voor een piepend einde aan de dollemansrit die de Amsterdammers achter de rug hebben. De bron blijkt echter onuitputtelijk en ze hebben de game nog steeds stevig op slot. Ten tijde van Watskeburt werd het al gezegd, onder andere door platenbaas Kees de Koning, maar het is dus zo: De Jeugd van Tegenwoordig is écht één van de beste Nederlandse bands ooit.
En nu snel verliefd worden op iemand …