De clavecimbel uit een synthesizer, het lijkt niet de meest voor hand liggende patch voor een van de beste drone stukken ooit gemaakt. Toch flikte de Zweeds/Amerikaanse componist(e) Catherine Christer Hennix het. Opgenomen in 1976 maar nu pas uitgegeven door het Italiaanse Die Schachtel.
Hennix studeerde met La Monte Young en Pandit Pran Nath en in de bijgevoegde boekwerk staan uitgebreide, wetenschappelijke notities die een moeilijk, theoretisch 'baardpluk' werkstuk doen verwachten, maar The Electric Harpsichord is een buitengewoon prettige luisterervaring. Waar drones van bijvoorbeeld Éliane Radigue zachtjes zwanger zijn van een subtiel spel van boventonen, of die van Phill Niblock een soortgelijk effect met bijna grof geweld bewerkstelligen, sprankelt en kwinkeleert The Electric Harpsichord. Met golvende microtonale arpeggios wordt – over een constante, milde bas uit de sinusgenerator – een psychedelisch universum geweven waarin met eindeloos veel details een eindeloze ruimte wordt gesuggereerd. De digitale klavecimbel is al lang niet meer alszodanig te herkennen. Rusteloos en rustgevend tegelijk kan je er op allerlei aandachtsniveaus naar luisteren. En al lijkt het kort voor een monumentale drone, de duur van vijfentwintig minuten is perfect.
Het is destijds uitgezonden op de Nederlandse radio en de opname was verkrijgbaar via UbuWeb (inmiddels niet meer omdat ze het principe hanteren alleen dingen aan te bieden die anders niet te krijgen zijn). UbuWeb is een geweldige site maar ook wat intimiderend, er staat zoveel interessants op dat een extra spotlight bepaald geen kwaad kan. Die Schachtel heeft daar nu gelukkig voor gezorgd in de vorm van deze prachtige uitgave, zij het gelimiteerd tot 500 exemplaren. Geremasterd, dus met het beste geluid mogelijk en door het medium van een cd plus boek (met naast de technische aantekeningen gedichten van Young en essay van Henry Flynt) een presence die het stuk zonder meer waard is. Juíst in deze tijd van onbeperkte downloads.
Martijn Busink