[cd, Santeria/Rough Trade/Five Roses]
Wat is dat toch de laatste tijd? Ik word wakker, hoor muziek en ben weer ergens in de jaren 70 of 80. Alsof ik op een zeker moment in mijn leven toch het rode pilletje in plaats van de blauwe heb geslikt, of omgekeerd. Weet ik veel. Het brengt overigens wel vervlogen tijden van weleer tot leven waarvan ik vooral gehoord heb. Dat is niet anders bij het Italiaanse Edible Woman, ofwel eetbare vrouw. De band, die hun naam ontlenen aan een boek van Margaret Atwood, bestaat al sinds 2001 en mag Julian Cope tot fan rekenen. Het zegt niet alles, maar toch wel iets. De muziek op voorgaande albums zit ergens tussen math rock, psychedelica, no wave en prog rock in, maar dan gestoeld op de muziek uit de jaren 70. In hun eerst incarnatie bestaat de band uit Andrea Giommi (bas), Nicola Romani (drums), Giacomo Governatori (gitaar) en op hun agressieve debuut SPARE ME / calf (2004) aangevuld met Luca Giommi (zang). Daarna vervangen ze hun gitarist voor toetsenist Federico Antonioni, waarna nog twee mildere albums The Scum Album (2007) en Everywhere At Once volgen.
De vierde cd Nation hebben ze met diverse gasten op mellofoon, trompet, elektrische gitaar, bas en zang opgenomen. Ze klinken wederom als een stel tijdreizigers die vanuit het verleden een ludieke poort naar het heden hebben gevonden. Alleen doen ze dat op nog betere, meer moderne en dampende wijze. Het is wisselend of je The Doors, Joy Division, P.I.L., XTC, Can, Neil Young, Pere Ubu, In Camera en Jimi Hendrix hoort die via de portal Jesus Lizard op futuristische wijze jammen met hedendaagse bands als Circle, The Wooden Shjips, Moon Duo, Blue Willa, Double U, K-X-P, Aedi, Don Turbolento en Trans Am. Dat klinkt wellicht een tikje onwerkelijk en raar, maar dat is de muziek ook. En het zijn ook maar fragmenten van de genoemde bands die terugkomen in een caleidoscopische cocktail. Je komt in een soort tijdspagaat, waarbij je er het beste aan doet je er gewoon aan over te geven. Want dan is het simpelweg genieten van deze hypnotiserende en dikwijls ook opzwepend rockende pracht. Bevreemdend, biologerend en een volslagen unicum. Slik ook gewoon maar eens die rode pil. Of was het nu blauw? Het is hoe dan ook ontwapenend en lekker!
door Jan Willem Broek