[cd, 130701/Fat Cat/Bertus]
De Amerikaanse, autodidactische pianist Dustin O’Halloran heeft als geen ander de herfst in zijn vingers en vermoedelijk ook de rest van zijn lijf. Maar sinds hij als jongetje van 7 voor het eerst begint met pianospelen, vindt hij er een partner voor het leven in die niet van zijn zijde wijkt. Er is ogenschijnlijk sindsdien een vlam in hem ontstoken die al jaren in de schemer brandt. Dat is al zo bij de droompopband Devics, die door de soloprojecten van Sara Lov en O’Halloran even in de slaapstand staat, maar ook op zijn solowerken. De eerste Piano Solos verschijnt in 2004, gevolgd door deel 2 in 2006. De cd’s staan vol cineastische, minimale, ingetogen en emotioneel overweldigende pianowerken, al dan niet aangevuld met andere geluiden. Verstilde klassiek, om de hectiek van het alledaagse even te ontvluchten. In 2009 levert hij dan ook de soundtrack voor An American Affair van William Olsson. Maar ook Sofia Coppola gebruikt zijn werk voor haar film Marie-Antoinette. Vorig jaar brengt hij zijn live album, dat je overigens gewoon als een nieuwe studioplaat kunt beschouwen, uit op het prestigieuze Sonic Pieces label. Als je een album van het sublabel 130701 van Fat Cat records krijgt, weet je dat het gaat om bijzondere klassiek getinte muziek. O’Halloran is daar nu terug te vinden met zijn vijfde cd Lumiere, waarmee hij in één keer labelgenoot wordt van geestesverwanten Sylvain Chauveau, Hauschka, Max Richter en Set Fire To Flames. Inmiddels woont hij in Berlijn waar hij zijn composities tot stand brengt. Bij de eerste klanken op de cd weet hij je al direct bij de strot te grijpen. Je hoort ook meteen dat hij een breder geluid aan de dag legt, zonder zich ooit te verslikken in overdaad. Hij legt de basis met zijn pianomuziek, maar deze wordt op schitterende wijze opgeluisterd door strijkers van het immer fraaie en veelzijdige ACME Ensemble, dat eerder ook werk verricht hebben voor Nico Muhly, Grizzly Bear, Owen Pallett, Max Richter, Philip Glass, Michael Nyman, Hauschka en Matmos. De muziek is hierdoor voller, maar zeker niet minder desolaat. Niet dat desolaatheid nu per se een na te streven gevoel is, maar hij brengt het als broodnodige afwisseling op de drukke wereld om ons heen. Hij schept een prachtige plek om tot bezinning te komen en te genieten van al het moois dat geboden wordt. De muziek kent verder nog subtiele elektronische klanken, het vioolspel van Peter Broderick en gitaarwerk van Adam Wiltzie (Stars Of The Lid, The Dead Texan, Sleepingdog). En dan klopt ook het totaalplaatje nog eens met Jóhann Jóhannsson en Nils Frahm aan de knoppen. Er is van begin tot eind geen seconde verspeeld, werkelijk alles valt prachtig op z’n plaats en is perfect uitgebalanceerd. De melancholische muziek weet te ontroeren, voorziet dagdromen van een onvoorstelbare soundtrack en is gewoonweg van een ongerepte schoonheid. Nils Frahm, Max Richter, Sylvain Chauveau, Jóhann Jóhannsson, Ólafur Arnalds, Goldmund en Peter Broderick dienen allen ter referentie, alhoewel O’Halloran heer en meester is in hetgeen hij hier presenteert. Dit is zijn magnum opus vol gedroomd neoklassiek. Magistraal!
Luister Online:
Lumiere (album)
door Jan Willem Broek