[lp, Boring Machines]
Na BeMyDelay verschijnt er van nog een vrouwelijke, Italiaanse artiest een elpee op Boring Machines. Wie er achter haar alias schuil gaat is niet helemaal duidelijk, maar ze treedt naar buiten met de naam DuChamp. Deze dame is naar verluidt een wetenschapster, die in het dagelijks leven in Berlijn woont en werkt met NMR Biosensoren (Nuclear Magnetic Resonance). Maar als de dagelijkse werkzaamheden stoppen duikt ze de muziek in, zowel als organisator van het Occultofest maar ook als muzikant. Naast DuChamp is dat in het ambientdrone duo Fausto Maijstral, de meidenpopband Brabrabra en het funk-soul-noise combo ShakaHura. Solo wil ze graag het geluid van een haardroger benaderen, omdat dit aan haar moeder doet denken die vroeger altijd haar heeft geföhnd. Het is voor DuChamp het geluid van de liefde. Vandaar dat ze vooral drones maakt. Sterker nog, ze zegt dat ze “religiously devoted to drone” is. Ze is sterk beïnvloed door Eliane Radigue, Pauline Oliveros, CC Hennix en Maryanne Amacher, waar ze muzikaal gezien ook wel enigszins mee verwant is.
Op haar debuut NAR creëert ze haar drones met bas, gitaar, synthesizer, accordeon en zang. Al gebruikt ze al deze instrumenten ook om haar drones van andere meer psychedelische geluiden en lagen te voorzien. De 5 tracks die bij elkaar bijna 43 minuten duren zijn overigens hoofdzakelijk instrumentaal, al doet het onderstaande derde nummer “A Worship” anders vermoeden. In de openingstrack “Gemini” fabriceert ze haar drones met langgerekte accordeongeluiden, waarmee ze een transcenderend effect teweeg brengt. Bijna 13 minuten lang zit je aan de grond genageld, waarbij DuChamp op ongeveer driekwart haar hypnotiserende chanting erdoor laat klinken. Magisch surrealisme. Oliveros meets CC Hennix. Een groots begin. “Protect Me From What I Want” is meteen een stuk duisterder. Met een baritongitaar schept ze gitzwarte drones, waarover ze gruizig desolate Roy Montgomery-achtige gitaarpartijen legt. De eerder genoemde derde track bevat de enige echt gezongen tekst en heeft dan ook de meest songachtige structuur. De drone komt hier uit de synthesizer, terwijl de rest doet denken aan een kruisbestuiving tussen Grouper, BeMyDelay en Nico. Dan volgt “A Way To Grasp Joy Immediately”, waar knisperende, laag frequente basgeluiden voor de gitzwarte drones zorgen. De titel is dan ook cynisch gekozen, al is de muziek wel iets om je aan op te trekken. Diepgravende pracht die de donkerste plekken van het universum lijkt op te zoeken en waarbij je enkel verwonderd kunt toekijken ehm luisteren. Tot besluit krijg je dan nog “Seisachtheia” waar wederom de baritongitaar de dienst uitmaakt, maar aangedikt wordt met de sitarimprovisaties van eveneens in Berlijn gevestigde Portugees Filipe Dias. Je krijgt dan een soort drone meets Ravi Shankar of iets dergelijks. Duchamp levert een bezwerend werk af, dat je licht zult vergeten. NARcotische schoonheid.
door Jan Willem Broek