[cd, Carpark/Konkurrent]
Zonder er enig waardeoordeel aan te verbinden, hoor je aan sommige muziek gewoon dat deze door een blanke is gemaakt of juist niet. Nu schept de Amerikaan Phil Jones wel enige verwarring met zijn soloproject Dog Bite. De hoes van zijn cd Velvet Changes toont duidelijk een blanke man en de muziek klinkt als die van een blanke. Je waant je namelijk op bevreemdende en toch hedendaagse wijze terug in de tijd alwaar 4ad en Creation met de scepter zwaaien als het gaat om dromerige muziek. Denk daarbij aan bands als My Bloody Valentine, Slowdive, Cocteau Twins, Swallow, This Mortal Coil, Breathless, Dif Juz en Pale Saints. Dat komt door de wave-achtige basklanken, zweverige gitaarpartijen en deels ook die onderkoelde indiezang. Toch ook de muziek waar ik groot mee ben geworden. Phil Jones heeft hiervoor meer psychedelische folkmuziek gemaakt en werkt doorgaans met samples, drumcomputers, bas en gitaar. De fluwelen verandering is dus dat hij nu meer put uit de warme bron van de genoemde bands. Maar dan komt het: hij is een zwarte man met lange dreads. Maakt niets uit, maar het is nogal onverwacht. Ik had hetzelfde met O.Children overigens. De bevreemdende factor in de muziek komt door het feit dat hij ook psychedelische en soulvolle elementen van Arthur Russell en A.R. Kane en tevens zo nu en dan Joy Division-achtige gitaarpartijen mengt door zijn verder wavegestuurde droompop. Hoe meer je er naar luistert, des te meer verslavend het werkt. De twee nummers “Prettiest Pills” en “Stay Sedated” lijken er zelfs haast op te zinspelen, maar de muziek blijft voldoende om beneveld te raken en weg te dromen/zweven. Niets is standaard aan dit album en daarom is deze ook zo ontzettend interessant en goed. Liefhebbers van de genoemde bands kunnen hun hart hieraan ophalen, maar ook degene die muziek van de buitencategorie waarderen. Warm aanbevolen droomplaat!
door Jan Willem Broek