[cd, Kranky/Konkurrent]
Het fantastische Kranky label is tegenwoordig vooral vermaard om de muziek vol desolate pracht, veelal ergens uit de elektronische hoek maar ook postrock en neoklassiek komen voorbij. Toch start het label ooit met rockgeoriënteerde bands, zoals Spiny Anteaters, Dadamah, Jessamine, Bowery Electric en Magnog om maar eens een paar aansprekende voorbeelden te noemen. In 2010 slaat het label weer eens een grote rockvis aan de haak met het in 2008 opgerichte kwartet Disappears uit Chicago. De gruizige mix op hun debuut Lux van garagerock, post-punk, krautrock en wave werkt in combinatie met vette motorik en een nuchtere aanpak uiterst aanstekelijk. Daarbij incorporeren ze ook dikwijls spacerock, shoegazermuziek, psychedelica en experimentele rock in hun smakelijke sound. In 2011 verschijnt het vervolg Guider, waarop ze de opnames gewoon over de tapes van hun vorige werk hebben opgenomen. Geen gezeur, doorgaan en niet terugblikken. Het geluid is aangescherpt, harder, rauwer en directer geworden met een snufje meer krautrock erbij. Opzwepende, meeslepende rock met het beste van het verleden op fraaie wijze in het heden geserveerd. Het moge duidelijk dat er met Disappears een heel sterke nieuwe band bij is. En dan te bedenken dat zanger/gitarist Brian Case samen met Graeme Gibson (Boas) demo’s is gaan maken toen zijn andere band 90 Day Men en in mindere mate nog wat andere projecten even een adempauze inlassen. Op hun derde cd Pre Language is de groep veranderd, want Gibson heeft het veld geruimd en drummer Steve Shelley (Sonic Youth, Two Dollar Guitar), bassist Damon Carruesco en gitarist Jonathan Van Herik schuiven aan; de laatste twee zitten ook al in de eerste incarnatie van de groep. Ze brengen een sensationele mix van noise- en garagerock, post-punk aangevuld met psychedelische en space- en krautrock elementen. Het wordt een verslavend en steengoed album, waar de damp vanaf blijft komen.
Een jaar verder en hun vierde album Era is een feit geworden. Steve Shelley heeft zijn plaats afgestaan aan sessiedrummer Noah Leger (Electric Hawk, Anatomy Of Habit, Challenger, Hurl, Milemarker, The Speaking Canaries, Taking Pictures, Tight Phantomz). Vanaf de opener “Girl” wordt duidelijk dat ze met hun meest krachtige statement tot nu toe gaan komen. Nu is het niet onverminderd hard wat ze brengen, maar het lijkt alsof hun geluid is opgedroogd tot de essentiële elementen. Gortdroge, dreigende en bijtende muziek die meer dan ooit leunt op de jaren 80. De zang is meer duister, maar ook in de muziek valt weinig zonlicht te ontdekken. Daarbij zit er door de wegebbende achtergrondgeluiden ook behoorlijk paranoïde en psychedelische elementen besloten in hun sound. Dat wordt het meest evident in de 9,5 minuut durende thriller “Ultra”. Het is werkelijk subliem wat de heren hier laten horen. Je krijgt namelijk een beklemmende mix van In Camera, Joy Division, New Wet Kojak, Suicide, Bailter Space, Wipers, A Place To Bury Strangers, Spacemen 3, The Fall en True Widow voorgeschoteld, die naar meer smaakt. Ze pompen al deze referenties in een eigenzinnige, hedendaagse sound waarbij het simpelweg genieten is. The beginning of an era en gewoonweg hun vierde ijzersterke album op rij.
door Jan Willem Broek