De leukere demo’s, zijn de tapes waarbij ik er achter kom dat er een muzikant op speelt, die later – zoals dat heet – is doorgebroken. Ik heb dan toch het gevoel dat ik een stukje muziekgeschiedenis in handen heb. Nog leuker is het als er twee bekende muzikanten op spelen en ik de muziek ook nog eens heel erg goed vind. De demotape van Another Face is zo’n vondst.
Dat lekkere basloopje in het eerste nummer? Dat is van Emilie Blom van Assendelft. Juist! Van The Scene. Met deze demo was het erop of eronder voor haar. Zo voelde ze dat. Ze was immers al bijna 20 en de tijd drong om het te kunnen gaan maken 🙂
De gitarist? Dat is Eus van Someren. Wist hij veel dat hij acht jaar later dank zij Emilie Blauw en Iedereen is van de wereld zou inspelen?!
Ik spreek Emilie in een Amsterdams café, vlak bij het kraakpand waar de demo is opgenomen. Ze heeft de muziek van Another Face al 35 jaar niet meer gehoord, maar kan alles gewoon nog meezingen. Ik ben benieuwd of het ook bij jullie blijft hangen.
Luister naar de muziek en lees meer over Emilie en de dromen van Another Face. Wat vinden jullie van de muziek? Wat is hun plek in de Nederlandse muziekgeschiedenis? Laat het me weten!
Emilie Blom van Assendelft begint te bassen op haar 14e. Het was 1977. De Drentse meisjes in mijn klas hielden van Abba, maar als je in Amsterdam woonde – zoals Emilie – dan kwam de inspiratie en energie uit de nieuwe punkbeweging. De Sex Pistols hadden begin 1977 al twee keer opgetreden in Paradiso en er was zelfs een punk platenzaak (No Fun).
Emilie: “Ik had jaren pianoles gehad en kon goed meespelen met singletjes, maar het echte bassen leerde ik al spelend in de vele punkbandjes die ontstonden in die tijd. Ik was fanatiek en al op mijn 16e werd ik gevraagd om te komen spelen bij Dorpsstraat-De Munck.” Deze band had net het nummer Lepeltje bijgedragen aan één van de leukste Nederpopplaten ooit: Uitholling Overdwars.
“Ik was het broekie in de band van oude mannen en zat zelfs nog op school! In het voorjaar van 1981 ben ik op verzoek van mijn ouders nog wel een tijd uit de band gestapt, omdat ik anders mijn HAVO eindexamen niet zou halen.”
De mannen van Dorpsstraat-De Munck moeten onder de indruk zijn geweest van het basspel van de jonge Emilie, want na de moeite van het zoeken en inwerken van een plaatsvervanger nemen ze haar – na haar examen – net zo makkelijk weer terug. “Ik speelde gewoon weer mee, tot de band door vele vechtpartijen tussen de ego’s Ronald van der Brink en Jos van Woudenberg in Dorpsstraat en respectievelijk De Munck uiteen viel.”
De band
In het voorjaar 1982 treedt Emilie toe tot de band Another Face. Iets eerder opgericht door Eus van Someren (gitaar), Guus (toetsen en sax) en Nicole (zang) van de band Fall Out Zone en Kim, drummer uit Götterflies.
Emilie: “Ik was een punker in die tijd. Eus, Guus en Kim waren meer van de New Wave. En Nicole? Die was de vreemde eend in de bijt. Ze kon heel mooi zingen en maakte onze muziek met haar stemgeluid wat symfonischer.” Iets wat inderdaad heel goed te horen is in het 2e nummer Far Away.
Nicole en Emilie
De droom
De jonge muzikanten van Another Face waren enorm ambitieus. “We waren allemaal op een leeftijd dat we dachten: Het is erop of eronder. We moeten het nu gaan maken!”
“Veel optreden en dan een echte plaat”, dat zou en moest de demo brengen.
“De demotape is opgenomen in de donkere dagen. In de winter van ’82/’83. Ik weet dat nog heel goed. In onze oefenruimte, hier op de Keizersgracht. In de kelders van kraakpand De Groote Keijser. Eus en Guus waren enorme geluidsfreaks en met Eduard, onze technicus, 6e bandlid en vriend van Nicole, hebben we d’r heel lang over gedaan om de vier nummers zo professioneel en mooi mogelijk op te nemen.”
“En vervolgens allemaal van cassette naar cassette overnemen om demo’s te maken. Ik zie het nog voor me! Guus was vervolgens degene die alle zalen aanschreef om optredens te scoren. Ook hij was nogal fanatiek, dus we hebben er vast meer dan 50 gemaakt.”
Het hoogtepunt
“Het voorprogramma van de Comsat Angels!” Op 22 oktober 1983 in de Arena. “Dat was een heel erg te gek optreden. We hebben toen echt de zaal op z’n kop gezet. Als voorprogramma moesten we zelfs toegiften spelen. Dat was wel een enorme kick!”
“We waren ook behoorlijk ingespeeld op elkaar, repeteerden veel. Hadden ook best wel veel optredens en zelfs wel wat radiodingen gedaan.”
“Maar een minstens zo bijzondere ervaring was de Amsterdam-Berlijn cultuurmanifestatie. In dat kader werden o.a. bandjes en platen tussen beide steden uitgewisseld. Wij mochten naar Berlijn in een touringcar, samen met Midnight to Six en Awacs.”
Erwin Wolters (Awacs) via Facebook: “Dat was in mei 1983. Ik had net m’n VWO-examen gedaan. Het gezelschap was nogal een bonte verschijning. Veel gelachen en gezopen en, oh ja, ook nog muziek gemaakt. Voor een jongen van 19 uit Amsterdam-Buitenveldert was het een hele ervaring. De eerste line-up van Fatal Flowers verdeeld over Midnight to Six en Awacs: Henk Jonkers, Richard Jansen, Marco Braam en ik. Maar dat wisten we toen nog niet.”
Emilie: “Daar, in het Berlijn van voor de muur, hebben we in vijf dagen drie optredens gegeven. De Nederlandse bands werden over verschillende kraakpanden verdeeld en met de bus werden we naar de zalen en terug vervoerd.” Another Face was met z’n zevenen. Ook de broer van Nicole was mee. “We sliepen met z’n allen in één groot bed. Super gezellig! Dat waren wilde nachten.”
“Het spelen was te gek! In mega grote kraakpanden. Voor 150-200 man. En natuurlijk zijn we een dagje in Oost Berlijn geweest. Eventjes dan, want we werden er bij de grens uitgepikt en in het Oosten werden we weggekeken. Omdat we er zo vreemd uitzagen. De broer van Nicole was transgender, had dameskleren aan, een bontjas, hoge hakken en lippenstift. Ik had groen haar. En Nicole? Die zag er altijd wild uit!”
Eus en Emilie in Berlijn
En toen?
Op mijn vraag waarom Another Face op een gegeven moment stopt, zoekt Emilie lang naar de goede woorden.
“Ik weet eigenlijk niet eens meer waarom we er na een kleine twee jaar mee stopten. Mijn relatie met Eus was aan het uitgaan. Dus dat zou er goed mee te maken gehad kunnen hebben.”
Na lang aarzelen: “Maar eerlijk gezegd denk ik dat het door Nicole kwam. Zij was verslaafd aan heroïne. Net als Eduard. Ja. Haar verslaving heeft de band genekt. Want ze kon gewoon niks meer. En ze kreeg een kind. Dus op een gegeven moment hadden we haar d’r gewoon niet meer bij…. Zo is het inderdaad wel gegaan.”
Mijn meeste vraaggesprekken lopen nu naar een einde, maar voor Emilie is Another Face pas echt het begin. Dank zij Jan Rot!
“Na Another Face heb ik m’n bas aan de wilgen gehangen. Ik had dat tien jaar gedaan en dacht Ik stop er mee! Ik ben half Schotse en ben voor een jaar naar Schotland verhuisd. Wonen en werken, maar ook accordeon gespeeld in een Cèilidh band.”
“Ergens in november begon m’n werk af te lopen. En toen werd ik daar gebeld door Jan Rot. Of ik auditie wilde komen doen bij hem. Ik vond dat wel zo’n kans, dat ik ben terug gegaan naar Amsterdam. Daar heb ik twee weken lang met hem vergaderd en bier gedronken. En natuurlijk een paar keer samen gespeeld. Maar uiteindelijk besloot ik toch: Nou nee. Het past niet helemaal.”
The Scene
“Maar toen had ik wel zoiets van Hé, verdomme! Ben ik hiervoor helemaal terugkomen uit Schotland? Daarop ben ik op allerlei plekken briefjes gaan ophangen ‘Bassiste met studio ervaring zoekt werk’. En die zag Thé Lau. Hij belde mij en na één auditie was ik in! Dat was in 1986. Toen was de The Scene nog een trio, dat langzaam de overstap naar Nederlandstalig aan het maken was.”
“Twee, drie jaar later kwam Otto bij de band als keyboardspeler en dacht Thé: Ik wil d’r gewoon nog een gitarist bij! Eus en ik waren nog steeds bevriend, en hij is een te gekke gitarist, dus ik stelde hem voor. Ook Thé vond ‘m te gek, dus toen kwam ie er bij.”
In de nieuwe setting brengt The Scene in 1990 de plaat Blauw uit, waarmee ze definitief een bekende Nederlandse band wordt en zelfs een Edison wint. Maar helemaal plat voor de Amsterdammers gaan de Vlamingen; daar bereiken ze een cultstatus. Twee jaar later valt de band met Open wederom in de prijzen. Andermaal een Edison en de Popprijs, die natuurlijk gewoon persoonlijk in ontvangst genomen werd.
Waar Emilie volledig in The Scene opgaat en pas in de magere jaren er een baan bij neemt, is Eus altijd musicerende wetenschapper gebleven. Totdat het niet meer te combineren valt en hij rond 2002 stopt als gitarist. Van Someren is momenteel ‘slaapprofessor’ aan het Nederlands Herseninstituut en Hoogleraar integratieve neurofysiologie aan de VU. “Hij reist de hele wereld over” en is slaapregister.nl gestart.
Emilie speelt bijna dertig jaar bij The Scene als ze hoort dat Thé Lau keelkanker heeft. “Eerst waren de prognoses goed. Maar toen zaaide het ineens uit. En was het terminaal. Dat was niet alleen Oh nee! Jezus, Thé, maar voor iedereen doemde ook opeens een muzikaal zwart gat.”
“Voor mij was The Scene wel het belangrijkste in mijn leven.”
Mimile
Tijdens de The Scene afscheidsconcerten in 2014 verliest Emilie haar baan. Ze had altijd gewerkt. Altijd in een band gespeeld. Dat was allemaal ineens afgelopen. Ook krijgt ze borstkanker. “Toen heb ik wel even een diepe inzinking van 2 maanden gehad. Wat nu?”
“Maar gelukkig was ik gestart met muziek schrijven. Ik heb me uit de put gemusiceerd! ProLogic leren. Opnemen. Gewoon beginnen. Mijn eerste nummer heb ik naar Thé gestuurd en die reageerde super enthousiast: Wow! Dit ben jij! Hij is toen degene geweest die me stimuleerde om door te gaan. Kom op Em. Door! Meer! Tot aan zijn dood heeft hij me gesteund en voorzien van kritiek. Van zijn sterke dagen, maakte ik mijn werkdagen.”
“Bij The Scene heb ik drie nummers geschreven, aan veel meer een grote bijdrage geleverd, maar nooit een tekst. En nu? Nummers van begin tot eind. En nagenoeg alle instrumenten zelf gespeeld. In april 2015 is de plaat gemixt.”
Na het overlijden van Thé Lau, in juni, brengt Emilie in de herfst van 2015 haar eerste, eigen CD uit. Onder de naam Mimile. It’s going up, not comin’ doon.
Het resultaat? “Ik dacht Huh? Heb ik dit gemaakt? Thé noemde m’n muziek zwoel en bezwerend.” En zo laat punker Emilie 35 jaar na Another Face ons inderdaad een ander gezicht zien.
Het afgelopen jaar is gebruikt om de muziek een echt bandgeluid te geven. Met Stephan van der Meijden, PP Everts en met Rob de Weerd, voorheen van de Tröckener Kecks. En of Emilie nog steeds zo gedreven is om het ‘te maken’? “Ach: dat werkt tegenwoordig niet meer zo. Ik wil gewoon lekker optreden.”
De verzamelde feiten en foto’s? Die zijn te vinden op Discogs.
Marco van Dalfsen wou archeoloog worden, maar dat liep allemaal wat anders. Lees hier meer over de drijfveren van de schrijver van het verhaal over Another Face of volg Diggin’ Demos op Facebook. Mimile is ook te vinden op Facebook: voor nieuwe muziek en tour data.