[cd, Sonic Pieces]
Het Duitse label Sonic Pieces begint zo langzamerhand uit te groeien tot één van de meest toonaangevende labels als het gaat om nieuwlichterij. Het label, gerund door Monique Recknagel, komt namelijk met sterke releases van onder meer Nils Frahm, Peter Broderick, Erik K Skodvin, Dustin O’Halloran, Greg Haines, Gareth Davis & Machinefabriek, FS Blumm & Nils Frahm, Ryan Teague, Hauschka & Hildur Guðnadóttir en Simon Scott. Daarbij zijn de eerste edities veelal voorzien van prachtige handgemaakte hoezen. Het is met liefde voor de muziek, dat merk je aan alles. Nu komen ze wellicht met hun meest verrassende release tot nu toe, namelijk de derde cd van Dictaphone. Verrassend omdat het een band is die al zes jaar niets meer van zich heeft laten horen. De band begint als het duo Roger Döring (klarinet, saxofoon) en Oliver Doerell (elektronica, bas). Oliver laat ook nog wel eens van zich horen met zijn andere, fijne groep Swod. Dictaphone brengt in 2002 het verbluffende debuut M.=addiction uit. Hierop tonen ze aan dat je met minimale middelen een maximaal effect kunt bereiken. Ze denken in jazz maar maken er in de praktijk verstilde elektronische werken mee, met die bijzondere toevoeging van de klarinet. Timing is ook iets waarin ze echt uitblinken en weten als geen ander te spelen met stilte, ruimte en tijd. Precisiebombardementen, die in 2006 een fraai vervolg krijgen op Vertigo II, waarop ook Malka Spigel (Minimal Compact, Githead) te horen is. Daarna blijft het lang stil totdat nu Poems From A Rooftop het licht ziet. Hierop worden Oliver en Roger vergezeld door violist Alex Stolze, die een extra dimensie toevoegt aan het toch al zo wonderschone geluid van de band. Nu klinkt de elektronica van Dictaphone altijd wel organisch, maar nu met en een klarinet en saxofoon en een viool is dat helemaal het geval. De titel ontlenen ze aan de “groene revolutie” in Iran, waar mensen bevangen door een gevoel van afwachting, onrust, hoop en angst vanaf hun daken middels gedichten hun stille protest uiten. Dat beklemmende gevoel vertalen ze op perfecte wijze in hun muziek, vergezeld van een mysterieuze atmosfeer. Een bewijs dat gedichten soms geen woorden nodig hebben. Ze brengen wederom een verstilde jazzy ambiance met uiterst subiele elektronica, waarbij hun timing weer onnavolgbaar is. Het vioolspel van Alex zorgt voor extra diepgang en die heerlijk melancholische ondertoon. Er wordt geen noot teveel gespeeld, maar de impact is enorm. Alleen in “Rattle” wordt er op innemende wijze gezongen door gastzangeres Mariechen Danz. De muziek houdt het midden tussen Portico Quartet, Greg Haines, Miles Davis, Swod, To Rococo Rot, Porn Sword Tobacco, Jan Jelinek en Marsen Jules, maar dan met de essentiële, minimale benadering zoals Talk Talk dat in hun latere periode zo goed heeft gedaan. Het is van een ongekende pracht en gevoeligheid, die adembenemend is en nauwelijks te beschrijven valt. Een meesterwerk waarover je wel van de daken wilt schreeuwen!
Luister Online bij Soundcloud:
Manami
door Jan Willem Broek