[cd, Rough Trade/Konkurrent]
Ik ben zelden zo’n totaal eigengereide, mysterieuze en niet te plaatsen muzikant als Dean Blunt tegengekomen. Deze Londense muzikant heet overigens Roy Nnawuchi en start als Graffiti Island met het maken van art rock. Al snel vormt hij samen met Inga Copeland van 2009 tot 2012 de abstracte elektronicaformatie Hype Williams, al dan niet onder het alias Paradise Sisters. Na het uiteengaan komt hij in 2012 wederom samen met Inga Copeland met het album Black Is Beautiful. Deze heeft een rode hoes met daarop in het wit het woord “Ebony”. Voor de rest ontbreekt verder vrijwel elke informatie, dat terwijl de cd in een kingsize doos zit. Ze maken hierop een mix van leftfield, experimentele muziek, dub en avant-garde. Geen gemakkelijk album, maar wel intrigerend mede door de bevreemdende atmosfeer. Vorig jaar komt Blunt met zijn solodebuut The Redeemer. Op cd dan, want hij brengt tussendoor ook met enige regelmaat digitale releases uit. Blunt verrast hierop weer door een bijna neoklassiek werk af te leveren ingekleurd met zang, elektronische, avant-gardistische en lounge elementen. Ook daar ontbreekt weer alle informatie op de cd box. Hij doet me door de grillige genialiteit en gevarieerdheid meermaals aan Arthur Russell denken, terwijl zijn stem ergens tussen Bill Callahan, Tricky en Maxi Jazz (Faithless) uitkomt. Een geweldige artiest die het muzikale landschap weer kleur geeft.
Dean Blunt presenteert nu zijn volgende cd, het 13 nummers tellende Black Metal. Het is een complete zwarte cd doos met enkel een “Parental Advisory Explicit Content” sticker erop. Binnen vind je een zwart vel met daarop alleen de titels, het label en het feit dat er twee samples op staan, één van Big Star (“For You”) en één van The Pastels (“Over My Shoulder”). En daar mogen we het mee doen, zoals het een goede Dean Blunt release betaamt. Wat Blunt allemaal gebruikt in de totstandkoming van zijn muziek zou je enkel op het gehoor moeten bepalen. Wie de zangeres of zangeressen zijn die her en der opduiken is de vraag. Het zou Joanne Robertson of Inga Copeland of zelfs allebei wel kunnen zijn. Blunt interesseert zich niet voor dat soort zaken. Hij gebruikt geluid om zijn beeldende kunst te ondersteunen, om een politiek statement te maken of het in een bepaalde culturele context te plaatsen. Je krijgt dan wel klassieke instrumenten als strijk- en blaasinstrumenten, drums, piano en gitaar te horen, maar die neemt hij onder handen met uiteenlopende elektronica. Daar zingt hij dan op licht onderkoelde wijze bij met zijn geweldig karakteristieke stem. Hij barst van de ideeën en past die over het hele album wel toe. Daarbij weet hij door die bevreemdende sfeer er toch één consistent geheel van te maken. Maar qua stijlen loopt het uiteen van indierock, avant-garde, noise, shoegaze en folk tot synthpop, dub, r&b, hip hop en leftfield; veel behalve black metal dus. Daarover giet hij zijn bijzondere, dikwijls experimentele sausje die hem uniek maakt. Soms waan je jezelf in de jaren 80 tussen de 4ad en Factory bands en op andere momenten ergens in een parallel universum. Chronologie en hypes zijn hem vreemd. Ook varieert hij met hele warme en juist weer behoorlijk kille nummers. En binnen de diverse tracks gebeurt weer zoveel met allerlei subtiele en onverwachte details, waarvan je er per luisterbeurt steeds meer ontwaart. Veel tracks zijn redelijk kort, maar in de zevende track Forever, what’s in the name, gaat hij maar liefst 13 minuten lang door met een hypnotiserend repetitief stuk waar veel stijlen op filmische wijze samenkomen. Hij toont ook aan over humor te beschikken, wat blijkt uit bijvoorbeeld de nummers “Punk” en “Country”. De eerste bevat een mix van dub en lounge, terwijl de tweede bol van de elektronische noise staat. Dat alles zet hij zo goed in elkaar, dat je de volle 52 minuten aan je boxen gekluisterd blijft. Denk daarbij aan een caleidoscopische en bovenal coole kruisbestuiving van Zan Lyons, AR Kane, Smog, Tropic Of Cancer, A Certain Ratio, Jah Wobble en Arthur Russell. Hij zorgt andermaal voor een geweldig en goed doorwaadbaar luisteravontuur. Ik ben heel erg benieuwd wat deze fantastisch fascinerende artiest in de toekomst nog meer gaat brengen.
door Jan Willem Broek