Twee dagen nadat ik de begenadigde leeftijd van 41 bereikte, besloot ik om Grateful Dead eindelijk maar eens een kans te geven. Een eerlijke, serieuze kans. Mijn platencollectie bevat wel degelijk een Deadalbum, maar die wordt niet frequent gevisiteerd. Understatement-to-the-max. Waarom nu dan wel ineens?
Heb ik een reden nodig dan? Dacht het niet. Maar als ik er toch eentje moet geven is het simpelweg de zucht naar het onbekende, het mythische. Want die status heeft Grateful Dead ontegenzeggelijk. Een vlotte internetzoekopdracht levert handenvol sites waarop elke noot van elk concert dat de Dead ooit gaf wordt uitgeplozen en geanalyseerd, tot in den treure bijna. Wat bezielt menigeen om volledig los te gaan op Jerry Garcia en consorten? Bezijden geestverruimende substanties. In de Dead-Thread reeks ga ik op zoek naar het antwoord op die vraag.
Grenzen, die moeten er zijn. En aangezien ik een bijna ongezonde voorliefde heb voor muziek uit de jaren 60 en 70, is dat de grens. In deze serie zal ik volledig subjectief de reguliere albums van Grateful Dead uit voornoemde decennia de revue laten passeren. En mocht ik zin hebben, dan betrek ik er volledig subjectief en arbitrair de nodige onofficiële albums bij. Reken erop. Dit betekent wel dat ik geen idee heb waar dit schip gaat stranden en eigenlijk ook niet hoe frequent nieuwe Threads zullen verschijnen. Overigens, de reden dat ik in eerste instantie focus op het reguliere werk is dat, zoals hierboven al vermeld, er reeds genoeg epistels zijn gepend over de bootlegs die de onofficiële markt blijven overspoelen.
Nogmaals, en nu expliciet, wijs ik de lezer op het feit dat ik bij aanvang van deze serie zo goed als onbekend ben met het werk van Grateful Dead. Ik ga ervan uit dat ik na afloop een Deadhead ben. Hoe oud zou ik dan zijn?