Het Amsterdam Dance Event, zoveel keuze, zo weinig tijd. Waarom dan naar een uithoek van Mokum rijden om een paar legendes te horen? Omdat je vermoedt dat ze je weleens wakker kunnen schudden. Terug naar kernwaarden. Acid. Eenvoud. Futurologie.
De keuze van de locatie was uitermate slim geweest. Vak Zuid
voormalig place to be in het Olympisch Stadion. Vergane glorie als achtergrond
voor een feest met house en techno veteranen in het kader van het Amsterdam
Dance Event. Niet in het centrum van de stad maar aan de periferie. Ik moest
een keuze maken tussen nieuw (Âme en Henrik Schwarz de dag ervoor in De
Melkweg) en oud en koos uiteindelijk voor het laatste, door omstandigheden
misschien gedwongen, maar ook met het vermoeden dat kleinschaligheid me zou
bevallen (en bovendien spelen Âme en Schwarz ook met een blik door de
achteruitkijkspiegel.) Dus tegen de wind in de stad doorkruisen. Op zich al een
reis langs allerlei punten in de stad die zijn geladen met herinneringen naar
mijn minst favoriete stadsdeel (Noord telt niet, dat is het onbewuste van
Amsterdam.) Niets is zo depressief aan Amsterdam als Zuid en niets zo
troosteloos als het Stadionplein. Al is plein eigenlijk teveel eer, Stadion-winderige-parkeerplaats-met-uitzicht-op-belachelijke-garage
zou een betere naam zijn (al liggen utopische plannen klaar die deze
esthetische vloek willen uitbannen.)
Het Olympisch Stadion heb ik nooit van gehouden. Vond het
altijd irritant als Ajax daar speelde. Maar in Vak Zuid merk je daar verder
weinig van, zonder veldverlichting kan je van binnen uit met moeite de
contouren van het stadion waarnemen. Ter ere van de Afro Acid Party, in
samenwerking met de zeer charmante vernoemde radioshow Fette Sjit, is er
provisorisch een club opgetrokken. Ergens onderin neemt Dave Clarke stoïcijns
zijn radioprogramma White Noise op terwijl Gene Farris hem om de hoek met een
elegante Chicago house set probeert te overstemmen. Dan is het tijd voor Juan
Atkins, die afgevallen, onherkenbaar is. Ik dacht dat hij niets meer hoefde te
bewijzen en een veilige set vol klassiekers zou draaien. Dus is de verrassing
des te groter wanneer Atkins binnen de kortste tijd wonderbaarlijke
wervelstormen van house loslaat op de dansvloer waar je, zogezegd, vanuit je
plaat gaat. Niks hits, niks dezelfde platen die iedereen draait, niks slappe
deephouse die Europa teistert, uitgezonderd ‘The Bells’ geen klassiekers,
louter platen die iets anders brengen, die niet voorspelbaar zijn. De belofte van
techno als futurisme gehouden.
Vervolgens is het de beurt aan DJ Pierre, oude acid held die
ook nog gewoon met de zwarte schijven in de weer is. Hij schaamt zich er niet
voor om de geschiedenis in te duiken maar die klinkt nooit zoals je dacht dat
hij klonk. ‘French Kiss’ heb ik honderden keren gehoord maar nooit zo bizar als
vannacht. In de verte denk je ‘Plastic Dreams’ te herkennen, en wanneer die
tergend langzaam dichterbij komt om, alweer om onbekende wijze tot explosie te
komen, realiseer je je “dit is house.” Extase van de muziek, niet hobbelend
bier zuipen op de dansvloer (en trouwens dat rookverbod is ook een geschenk)
met op de achtergrond perfect gemixte sets zonder climax, zonder overvloed en
dus zonder overgave. Geen superster DJs ook maar alweer het besef dat house de ware
inlossing was van punks No More Heroes credo, wanneer collega Kevin Saunderson
gewoon langs is gekomen om te dansen.
Martin Luther Kings “I Have A Dream” speech is een van de
grootste house clichés sinds deze werd gekoppeld aan 'Can You Feel It' van Mr
Fingers. Maar DJ Pierre eindigt ongegeneerd zijn set ermee, zonder begeleiding
en op volume, in die beatloze ruimte, en door wat er waarschijnlijk over acht
dagen in Amerika staat te gebeuren, weer even krachtig als die woorden horen te
zijn.
Als laatste draait/speelt een van Pierre’s voormalige kompanen in Phuture een
loeiharde set die mijn eigen, lang vervlogen woorden in herinnering brengen dat
“acid de meest radicale zwarte muziek is sinds freejazz.” Alweer house zoals
het hoort te zijn, zonder compromis, kaal, ruig, donker. Een handvol mensen
houdt het vol, de wakers van de vlam. De fietstocht richting het heden is een
roes, dit keer heb ik de stormachtige wind mee.
door OMC