12 Mei is het weer zover: dan vindt de eerste halve finale van het jaarlijkse campfestijn dat Eurovisie is plaats in Moskou. De Subjectivisten luisterden alle liedjes – met dan aan blogger David Rietveld – en geven op basis daarvan hun tips.
Eerst maar even kort over Nederland: volstrekt kansloos. Ga ergens onderaan in zijn halve finale eindigen. Shine blijft totaal niet hangen en zo dominant aanwezig als Gordon is als BN’er, zo kleurloos is hij met zijn mede-Toppers als zanger hier. De enige troost voor Nederland is dat de Elvis-imitator die België heeft ingezonden nog veel troostelozer is. We hebben het hier over die echte, echte Waalse mistroostigheid.
Maar België heeft via een omweg wel één van de grote kanshebbers. Hadise uit Mol komt uit voor Turkije. Düm Tek Tek is türkpop uit zijn best: pakkende moderne r&b die nog opzwepender wordt door de Turkse percussie-elementen. Komt natuurlijk het voordeel nog bij dat Turkije heeft van de Turkse diaspora in Duitsland, Nederland en België, die altijd een hoog aantal gegarandeerde punten betekent.
De grote favoriet der Subs is echter de Oekraïnse inzending. Be My Valentine (Anti-Crisis Girl) speelt niet alleen handig in op de economische crisis, het maakt ook gebruik van dezelfde onweerstaanbare gesamplede fanfare techniek die Ricardo Villalobos en Vitalic een aantal klassieke nummers opleverde. Svetlana Lobodova heeft hier misschien wel de beste popsingle sinds Britneys Toxic in handen. Wie na het zien van de ook al overweldigende videoclip denkt dat het live wel niet te reproduceren zal zijn, die heeft het mis. Lobodova won in Amsterdam met een spetterende optreden de publieksprijs tijdens een opwarmtourtje van een aantal festival acts.
Tenslotte vestigen we nog even de aandacht op Frankrijk. Die hadden vorig jaar natuurlijk al moeten winnen, maar Sebastien Tellier bleek iets te avant garde voor de Europese massa’s. Niet dat Tellier daar mee zal zitten nu Renault het liedje heeft gekocht. Typisch gevalletje crying all the way to the bank.
Door schade en schande wijs geworden pakken de Fransen het dit jaar heel klassiek aan. Patricia Kaas zingt een chanson zoals het chanson bedoeld is: één en al ingehouden drama. Het is de meest stijlvolle inzending in jaren.
Nog een paar outsiders:
- Duitsland heeft de man achter U96 een leuke Ricky Martin rip off laten maken die uit al zijn geöliede porieën ‘zomerhit’ schreeuwt.
- Ierland gaat voor de stem van de kids met een fijn stukje bulldozerpop. In Huize Hiram zit men klaar met de blikken Guiness en Ierse vlaggetjes.
- Armenië is ook heel feestelijk en opzwepend, maar veel westerse luisteraars vinden het ’te druk’. Duidelijk geen Dillinger Escape Plan fans. Wat voor Armenië spreekt is dat ze net als Turkije (en jammer genoeg ook dankzij Turkije) een uitgebreide diaspora hebben die veel punten binnen brengt.
- Wit-Rusland gaat volgens de ‘kenners’ geen enkele kans maken, maar de Subjectivisten zeggen dat je nooit fout kan gaan met mikken op de op Eurovisie in het algemeen karig bediende grote schare fans van Meatloaf/Queen/Marco Borsato-stijl kitschrock. Goede gitarist ook.
- Servië tenslotte komt met een folkdeuntje dat op het eerste gehoor te flauw is, te veel een novelty hit. Maar dat was voor we het niet meer uit ons hoofd konden krijgen. Die accordeonist is ook niet misselijk trouwens. Het lied gaat over het enige soort maandverband dat in de oorlog te krijgen was en dat die mevrouw zelfs voor die hele koffer geld niet meer wil gebruiken.
De kenners tippen dan ook nog Noorwegen, maar dat vinden de Subjectivisten een ontzettend truttig deuntje. Die zanger is dan ook nog bepaald geen supertalent.
Verder hopen de Subjectivisten dat Engeland ook dit jaar weer plat op zijn bek gaat. De Britse bijdrage is namelijk verzorgd door de muzikale anti-christ Andrew Lloyd Webber. Het lied is er vreselijk genoeg voor, maar goed, dat dachten we bij al die andere ALW composities ook…
De prijs voor de beste eurocamp tenslotte gaat zonder twijfel naar Bulgarije. Check die video: ridders, dwergen en een mooi topless meisje. Manowar had het niet better gedaan.
– Martijn ter Haar