[cd, Lidar/Konkurrent]
Na 2002 volgen vijf jaren van stilte rondom het uiterst melancholische project Dakota Suite van Chris Hooson. Dat doorbreekt hij op zachte wijze met het prachtige Waiting For The Dawn To Crawl Through, waarop droefgeestige stukken staan, die klassiek, postrock en filmmuziek in zich verenigen. Twee jaar later, in 2009, gaat hij daar met zijn negende album The End Of Trying op monumentale wijze overheen. Hij werkt hierop samen met de cellolegende David Darling. De discografie van de band kan je grofweg in tweeën delen, aan de ene kant de meer songgerichte en aan de andere kant de instrumentale, filmische en meer klassieke platen. De laatste paar werken lijkt hij zich vooral te focussen op de laatste categorie. Dat is waarschijnlijk ook de reden geweest dat zijn laatst genoemde album geremixt is door hedendaagse neoklassieke en elektronica artiesten als Peter Broderick, Machinefabriek, Elegi, Greg Haines, Tape, Hannu, Hauschka, Jasper Leyland, Deaf Center, loscil, Jacaszek en Emanuele Errante. Dat alles is gebundeld op het wonderschone The Night Just Keeps Coming In (2009, 2010). Na het live album Valisse, dat hij samen met David Darling en Quentin Sirjacq heft opgenomen, verschijnt nu zijn nieuwste album The North Green Down dat hij samen met de Italiaanse ambient/elektronica artiest Emanuele Errante heeft gemaakt. Die laatste heeft net zijn derde album uit en is één van de remixers van Dakota Suite, wat de start is geweest voor hun samenwerking. Het album ligt al een klein jaar op de planken, maar verschijnt nu eindelijk via het Duitse Lidar dat eerder ook al magnifieke cd’s van de Bersarin Quartett en Jasper TX het licht heeft laten zien. Nu mag je een droefgeestig album verwachten, maar zeker als je weet dat het is opgedragen aan Chris Hooson’s veel te vroeg overleden schoonzus Hannah Dyke (1973-2010). Chris brengt hier gitaar en piano en Emanuele keyboards, harmonica, veldopnames, laptop en ergens ver op de achtergrond ook zang. Ze krijgen ruggensteun van Colin Dunkley (cello, piano), David Darling (cello) en Johanna Hooson (klarinet). Doordat Chris een tijd in Groningen heeft gewoond verschijnen er weer Nederlandse titels als “Leegte” en “Wat We Kwijt Zijn” tussen de daaraan verwante Engelse (en één Italiaanse). De muziek van beide heren is filmisch, melancholisch en van een ontroerende pracht die z’n weerga niet kent. Ze lijken elkaar feilloos aan te voelen en brengen hun geluiden ongedwongen in perfecte harmonie. Op rustieke, pastorale wijze voeren ze hun minimalistische maar overweldigende composities uit. Fragiele pianostukken, cellopartijen die door merg en been gaan en fraaie ambientachtige omlijstingen maken de dienst uit, waarbij de intensiteit van de ingrediënten varieert; soms is het meer klassiek getint en op andere momenten juist weer meer elektronisch. Gevoelens van leegte, verlies, rouw, machteloosheid en eenzaamheid maken zich van je meester bij het horen van deze sprekende, diepgravende muziek die ergens tussen minimal, ambient, experimentele muziek en neoklassiek uitkomt. Soms kan schoonheid gewoon pijn doen. Een mooier eerbetoon dan dit kan je niet wensen, een mooier album van beide heren eigenlijk ook niet. Dakota Suite en Emanuele Errante hebben een tijdloos en bloedmooi meesterwerk gecreëerd.
Luister Online:
The North Green Down (albumsnippers)
door Jan Willem Broek