Lord, it's the same old tune. Fiddle and guitar. Where do we take it from here?
Benieuwd of de indruk (mentale afdruk?) die Scott Cooper's Crazy Heart over een paar maanden heeft achtergelaten positief of negatief zal zijn. Gevalletje kantje boord, kop of munt. Eerste helft fantastisch, tweede helft onwaarschijnlijk gewoontjes. Het is geen Frantic (bizar goed en bizar slecht in één film) maar vervelend en blasé wordt het allemaal wel. Eerst maar het goede dan. Crazy Heart opent met een sublieme kortfilm van een kwartier, die eigenlijk helemaal af is. Alles wat je moet weten, voelen en bewonderen zit in dat eerste kwartier. De verlopen country-muzikant Bad Blake (Jeff Bridges) die na een nachtje doorkarren in de middag aankomt bij zijn volgende gig. 'A fucking bowling alley!' Die locatie zorgt wat later voor het mooiste shot, als de camera langzaam langs de lanes glijdt, terwijl Bridges zijn concertje begint. Niet met een cd'tje als begeleiding (wat je vaak bij die vergelijkbaar hosselende Nederlandse schlagerjongens ziet) maar met een heuse pick-up band. Het zal wel iets van mij zijn, maar ik vind dat hele concept ongelooflijk stoer. Kippenvel. Het personage van Bridges is te ver heen in de alcohol en wiet-nevelen om het te merken maar zijn begeleidingsbandje is geweldig. Dat moet ook, je wil niet dat de muziek slecht is in een muziekfilm, nietwaar? Om Bridges op niveau te laten zingen hebben ze trouwens een batterij autotune aangerukt. En gelikte country is echt een genre waarin dat werkt, stroperig, smooth, heerlijk. In dat eerste kwartier zitten genoeg voorzetjes die nog in datzelfde tijdbestek worden ingekopt; verzoeknummers voor verlegen oude fans, een al even oude, lief-hilarische groupie en het allergerst: geen bar tab! 'May I personally offer you all the free bowling you want'. Op het kwartier slaat Bridges de deur van zijn schmutzige motelkamertje dicht. Als gezegd, ergens einde film, al weet de film ook in de volgende veertig minuten het niveau nog redelijk vast te houden.
Een nieuwe stad, een nieuwe gig, een nieuwe pick-up band, in dit geval onder leiding van een kogelronde pianist. Een prachtig 'character'. Hij praat ook precies goed. Een beetje als die (autistische?) YouTube synthgod die zijn fans met 'Hi Tubes' placht te begroeten. De honky tonk-pianist zadelt Bridges met zijn nichtje op en al vind ik Maggie Gyllenhaal een toffe actrice, zij is hier de verpersoonlijking van de clichés. Daarover zo, want nog wel even Colin Farrell noemen (die nog wat meer autotune nodig lijkt te hebben). Hij speelt een voormalig protégé van Bridges, die het wél gemaakt heeft. Met paardenstaartje én gillende fans. De twee doen samen een stadion-concert (running gag: de oude country zanger snapt niks van de geluidsmix) en het publiek juicht natuurlijk (en tragisch) vooral als Farrell even de show steelt. Hoe aardig de geste eigenlijk ook is.
Ondertussen is Gyllenhaal het verhaal aan het overnemen en het hart van de oude muzikant aan het veroveren. Ze heeft een zoontje, en dan gaat er toch een belletje rinkelen. Dit begint verdraaid veel op Bruce Beresford's Tender Mercies te lijken, waarin Robert Duvall de verlepte country-zanger speelde. Later duikt hij ook hier op. Rond de vijftigste minuut heeft Bridges zoontjelief en moeder ingepalmd en is het materiaal op. Wat nu, hoor je de makers haast denken. Dit is een Amerikaanse film, waar zijn onze cursuboekjes, vlug doe iets bruuts. Beng! (Ik zal het niet verklappen) Nog een graadje erger wordt het als de film de kijker begint te plagen. Alcoholist plus zoontje, dat dreumesje gaat kwijtraken, je weet gewoon dat het gaat gebeuren. En dan gebeurt het níet. Ha, fijn, laat de film alsjeblieft in kalmer vaarwater blijven, zoals Tender Mercies wel goed doet. En wat denk je? Het gaat alsnog mis. Melodrama! Diepe zucht. Wat een formulewerk. Robert Duvall, die trouwens ook produceerde, duikt op in een matige korte rol die heel vreemd genoeg als derde wordt gebilld terwijl Colin Farrell geen echte credit krijgt. (Zou ie zich hebben misdragen op de set of zo…) Farrell mag nochtans wel de film afsluiten (eigenlijk ook heel raar) met een liedje dat, gepast in de tweede helft, nauwelijks country is, en een van de weinige mindere nummers. Nee, dan liever snel terugdenken aan het optreden in de bar, met de swingende pianist en de Oscar-winnende Bridges die dankzij de aandacht van interviewster Gyllenhaal ineens weer volop zin in het leven heeft gekregen.
Funny how falling feels like flying, for a little while.
(door Ludo)