[cd, Aagoo/Five Roses]
Het Amerikaanse Aagoo label, gerund door Alec Dartley, grossiert werkelijk in de meest intrigerende experimentele muziek. De ene na de andere voltreffer volgt elkaar op in een soort parallel universum, waar ze heer en meester zijn. Eind vorig jaar debuteert Connect_icut op het label met het overdonderende album Crows & Kittiwakes Wheel & Come Again. Dit is het project van de in Canada woonachtige Brit Samuel Macklin, die hiernaast ook terug te vinden is in het freefolk ensemble The Bastion Mews en het elektronica project Not Me. Hij heeft ervoor al 4 albums gemaakt met zijn project en komt na 5 jaar stilte ijzersterk terug met deze release, die bestaat uit een fijne mix van glitch, noise, isolationistische ambient en abstracte geluiden.
Nu komt hij alweer met zijn vijfde cd Small Town By The Sea aanzetten. Het is bepaald geen herhaling van zetten, maar een ambitieuze poging om experimentele muziek op een meer toegankelijke wijze aan de man te brengen. Ik weet overigens niet of dit een bewuste keuze is, maar het is meer het idee dat ik krijg als ik er naar luister. Macklin presenteert 6 composities, die tussen de 5 en 11,5 minuut eindigen. Hij creëert intrigerende klanklandschappen opgebouwd uit ambient, glitch, IDM en veldopnames, maar weet deze op tot de verbeelding sprekende wijze naar buiten te brengen. In de track “Tennis Players” hoor je de zang van Hazel Brown (Otouto, Samuel Marcus, Serengeti), waar hij ook een soort verknipt dubstep geluid aan de dag weet te leggen. Voor de rest blijft het een totaal eigenzinnige beleving, die van priegelklanken tot grootse halen gaat. En hoewel je geneigd bent zijn projectnaam op Jiskefet-achtige wijze uit te spreken, is hetgeen hij hier brengt serieus te nemen. De muziek is totaal eigenzinnig maar roept associaties op met Disjecta, Oval, Burial, Oneohtrix Point Never, Main en Beaumont Hannant. Het is een bij de strot grijpende schoonheid, die ook nog eens bloedstollend spannend is. Bij zijn vorige cd zei ik dat het zijn mooiste tot nu toe was, maar ik zeg dat gewoon nu weer.
door Jan Willem Broek