[cd, Hardly Art/Konkurrent]
Ik ben gek op rare meisjes en niet in de laatste plaats om hun muziek, waar je in de freakfolk genoeg exemplaren van vindt. De Amerikaanse Colleen Green is echter een ander verhaal, want ze brengt het liefst iets dat het midden houdt tussen post-punk, stoner, garage en psychedelische rock. Ze draagt live altijd een zonnebril, wordt graag high en laat zich inspireren door Rose Melberg (Tiger Trap, The Softies, Go Sailor) en Tina Weymouth (Talking Heads, The Heads, Mr. Yellow, The Sweetbreathes, Tina And The Typing Pool, Tom Tom Club, Yella). Dat wil niet zeggen dat je dit per se in haar muziek terughoort. Je draagt niet voor niets het stempel van een raar meisje. En invloeden zijn sowieso iets anders dan de daadwerkelijke output. Na diverse mini’s en het album Milo Goes To Compton, waar ze altijd persoonlijke liedjes brengt komt ze op het eigenzinnige Hardly Art terecht.
Colleen Green brengt hier haar eerste volwaardige album Sock It To Me uit. Sec genomen zijn de geboden ingrediënten helemaal niet nieuw, maar de combinatie maakt het tot een onmisbare heerlijkheid. Ze levert hier namelijk 10 pakkende nummers af, die bestaan uit de genoemde cocktail van de diverse rockgenres. Gitaar- en basgestuurde muziek, maar tevens gelardeerd met drumcomputers, synthesizers en uitaard haar bijzondere zang. Die zang is zoetgevooisd, zacht als fluweel en bitterzoet. Dat samen met de rock smaakt naar meer. Zeker als ze er allerlei persoonlijke, vrij maffe teksten aan verbindt. In feite klinkt ze als de Ramones vermengd met een flinke dosis helium. Maar ook Joy Division, The Jesus And Mary Chain, Shonen Knife, Lush, Pixies en de eerder genoemde artiesten lijken een rol te spelen in haar pakkende geluid. Je komt dan eigenlijk op weirde droompop uit, zonder dat het dat is. Stoer en toch gevoelig. Dat weet te intrigeren en heeft een verslavende uitwerking. Na 34 minuten is het allemaal helaas alweer voorbij, maar het laat wel een diepe indruk achter. Ontwapende muziek van een eigenzinnig brein.
door Jan Willem Broek