Some say our empire is passing, like all empires do
And others haven't a clue what the time it is or where it goes or even where the clock is
Deze tekstregels van Laurie Anderson kregen door Client 9 weer wat meer pregnantie. Wie deze documentaire ziet kan niet anders dan vermoeden dat het Amerikaanse imperium inderdaad ergens in deze eeuw totaal in zal storten. Twee redenen; Albanese piramidetoestanden in de economie én intern wantrouwen (zeer zacht uitgedrukt) tussen twee politieke partijen die helemaal niet zoveel van elkaar verschillen. Eliot Spitzer verenigt beide problemen in zich, of beter gezegd in zijn rise & fall ('zaak' zou hier wat raar klinken), waartoe hij als gouverneur van New York in de herinnering van de mensen gereduceerd werd. In onze contreien was het niet meer dan een krantenartikeltje, weer een politicus die aftreedt wegens een seksschandaal, whatever. Maar de docu maakt goed duidelijk welke machinaties hierachter schuilgingen. Begrijpelijkerwijs is de film duidelijk op de hand van Spitzer, al gaat de kijker daardoor nog bijna advocaat van de duivel spelen. De degelijke documentaire is dan ook vooral boeiend om de personages, niet zozeer om de filmische kwaliteiten van het geheel.
Zo maken we kennis met een piepjonge Mel C-achtige hoerenmadam, die al giechelend en met bolle oogjes (lijntje gedaan voor de opnamen?) uiterst aanstekelijk vertelt hoe ze haar luxueuze escort-service runde. Slimme, knappe en dus peperdure meisjes scharrelend met bankiers, acteurs en CEO's in hotelkamers, dat werk. Een van de klanten was dus Eliot Spitzer, op dat moment gouverneur van New York, maar zijn vijanden had hij al eerder gemaakt, als state attorney die ruim voor de huidige economische crisis de exorbitante uitspattingen van Wall Street bestreed. En ja, money runs the world. En zulke rijke vijanden kun je beter niet maken! Nu kun je in elk leven wel wat vinden om iemand mee door het slijk te halen, maar bij een botte, impulsieve driftkop/machtspoliticus als Spitzer (de regisseur vind 'm duidelijk sympathieker dan ie is) zal het niemand verbazen dat je wat seksuele uitspattingen op weet te duikelen. In preuts Amerika was een buitenechtelijke affaire ook al genoeg, of porno, maar luxe escorts, da's pas echt mooi!
De rijke Wall Street-kerels zijn zo vergenoegd met dit demasqué dat ze momenten erna voor de camera's al verklappen dat ze er een rol in speelden, en ook een jaar of wat na dato verschijnen ze glimmend van trots in deze documentaire. Gewiekst van allemaal is het oude beminnelijke, door en door corrupte baasje van AIG, die we ergens horen zeggen op de vraag wat zijn aandelen nog waard zijn na de krach: 'Virtually nothing, $100 million… Maar dit soort mannen maken geen vuile handen natuurlijk, en hebben anders geld genoeg om met dure advocaten een en ander (hoge ambtenaren!) af/om te kopen. De loopjongens zijn de Republikeinen die vol dubbele standaarden wel even het mes willen laten vallen op Spitzer. Het is zo vuil en smerig dat het bijna iets film noir-aantrekkelijks krijgt, let vooral op ene Roger Stone, een Mitchum-achtig Hollywood-figuur met een tattoo van Nixon en een onverbloemd schuinsmarcheerdersverleden, maar hee, wat hij mag, mag Spitzer niet! De Republikeinen zijn ook meesters van de smokescreens, elke aanval ketst af als een boemerang en in zekere zin werkt dat in deze documentaire weer. De grote fout van de regisseur Alex Gibney, wat mij betreft. (Of ben ik zelf medeschuldig?) Want ook ik ging dus vooral over Spitzer nadenken. Ergens verwijt de docu een van zijn escort-meisjes hypocrisie. Het Jersey Shore-kind ruikt haar kans als de zaak aan het rollen komt, gaat naakt in de Playboy staan, wordt columniste, kortom fame, fame, fame. Maar voordat de media zich daarvoor lenen moet ze eerst een berouwvol interview bij een soort Oprah geven waar ze al jankend spijt betuigd voor haar vorige leven als animeermeisje. Schijnheilig natuurlijk en volkomen volgens het Amerikaanse boekje.
Maar niemand werpt Spitzer voor de voeten dat hij eigenlijk hetzelfde doet, en de ongeschreven clichématige regels op weg naar rehabilitatie volgt. Hij verschijnt mét zijn vernederde vrouw op de persconferentie (zijn loyale, intelligente en beeldschone vrouw, voeg ik daar aan toe) en ook in de interviews in deze docu lijkt Spitzer zijn uitspattingen maar liever te willen vergeten. Hij is zo'n man die niet voor zichzelf over deze zaak wil spreken en niet voor anderen. Het was toch verfrissend geweest als hij eens een filosofische boom op had gezet over deze Berlusconi-achtige machtsverblinding, eindeloze najagen van kicks. Maar hiermee trap ik dus precies in de ook weer bij Julian Assange toegepaste valstrik, die van 'sex sells drop everything you do', want Yab Yum-bezoek ís in de verste verte geen crime, maar het wegsluizen van miljarden en miljarden wel.
And oh, the majesty of dreams. An unstoppable train. Different colored wonderlands.
Freedom of speech and sex with strangers.
Oh, another day, another dime. Another day in America
Another day, another dollar. Another day in America
(door Ludo)