Aan het begin van het nieuwe jaar nog even snel terugkijken naar het vorige. Voor mij viel het filmjaar in drie gedeelten uiteen. Hoewel dit artikel over 2007 zou moeten gaan, kan ik ’t niet laten nog even wat oudjes te behandelen. Allereerst keek ik namelijk de befaamde IMDB top 250, een aanrader voor mensen die teveel tijd hebben. 
Natuurlijk is het een populistische lijst vol oersaaie spektakel-epi, maar geef me een zwart-wit Hollywood-film en ik ben blij. Shadow of a Doubt, Best Years of Our Lives (zie foto links), It Happened One Night, To Kill A Mockingbird, het gaat maar door.
De lijst combineert Amerikaanse en Aziatische klassiekers en dus zijn we eindelijk helemaal bij wat betreft Spielberg en Kurosawa. Nu houd ik niet zo van oorlogsfilms en historische epi en wel van melancholische stadsfilms, vandaar ook dat ik als Kurosawa-tip Ikiru wil noemen. 
Een stervende man realiseert zich dat hij nog iets goeds moet doen met zijn leven en leeft op dankzij een jonge muze. (Een soort Venus, met Peter O’Toole, alleen daar bleef je je maar afvragen wat dat meisje nou eigenlijk zocht bij hem) Ikiru (zie foto rechts) is ook interessant, omdat mijn negatieve gevoelens over het 50 minuten lange slot van de film met de tijd slijten. Als je een favoriete filmlijstje opzet, zou je dan uit moeten gaan van het gevoel dat je meteen na de film hebt, of wat je er maanden later van herinnert? Een cd zet je snel even op, een film kost weer een paar uur en er een beetje doorheen gaan zappen is ook niks. Billy Wilder heeft ook mooie stadsfilms. The Lost Weekend en, natuurlijk, The Apartment. Beiden onmisbaar. Van The Apartment vind ik ’t eigenlijk illustratief dat er gewoon gezellig een kaartspelletje wordt gespeeld, zonder dat het een misdadiger is die op leven en dood moet pokeren. (Quizje: noem een andere beroemde film die zich op ’t kantoor afspeelt tijdens Kerstfestiviteiten)
Een ander "projectje" was het oeuvre van Woody Allen. Nagenoeg altijd goed voor kwaliteit (en gegniffel) zonder dat er nu heel veel uitschieters waren te noteren. Waarschijnlijk had ik de beste al eerder gezien. Het noemen waard zijn Stardust Memories, Fellini lite, een prachtige maalstroom van al zijn thema’s. Shadows and Fog, een onderschatte ode aan Fritz Lang en wat Ingmar Bergman en, tot slot, kort, krachtig en grappig: Broadway Danny Rose (zie foto linksboven). Voor de 2 laatstgenoemden geldt dat Woody zelfs behoorlijk goed acteert, zonder dat ie echt zichzelf speelt. Het is een interessante paradox, in zekere zin is hij onmisbaar in zijn eigen films (in zijn nieuwere films acteert soms iemand anders zijn personage en dat is helemaal niks) Maar een groot acteur is Woody niet, misschien dat dit hem in de loop van de filmgeschiedenis op zal breken.
Goed, zijn we bij 2007 belandt. Ik ben ’t eigenlijk eens met al de zeperds die Olaf in zijn artikel noemde. Paris Je T’aime: schnabbelwerk! Maar er kunnen er nog best vijf bij.
De Zeperds van 2007
5. The Kingdom
Het geschiedenislesje aan ’t begin en de beeldrijm aan het einde moeten diepgang suggereren. Maar verder is het Rambo in Saoedi-Arabië. Zou ’t nou werkelijk zo gaan als de FBI een onderzoekje doet in een ander land? Een specialistenteam, inclusief "onzedelijk" geklede vrouw, dat scheldend, tierend en daarna moordend door ’t land trekt. En als het halve huis is uitgemoord geven we de kinderen een lolly. Cunts are still running the world. Cunts met mazzel, want je gelooft toch niet dat zwaarbewapende Jihadi’s die zich verdekt opstellen in hun eigen woonwijk een stelletje Amerikanen op de grond niet uit kunnen schakelen.
4. Knocked Up
Bloedmooie vrouw belandt in bed met dikke nerd. Ja daahaag, de film onderschat het onbewuste vermogen van vrouwen om zelfs dronken dat te vermijden. (Of overschat ik ze nu?) Maar goed, zelfs als het al plaats zou vinden, is Amerika zo conservatief dat zo iemand niet aan de pil is? Of desnoods een morning-after pil gaat halen? Want tsja, als je dan van zelfpijniging houdt en gewoon denkt: "doe mij dat kind maar", dan ga je ’t toch niet verborgen houden omdat het (oeps, even vergeten) slecht voor je carrière is.
3. Inland Empire
Mislukte Hollywood-films dissen is makkelijk, dus even nog mijn nek uitsteken. Ik houd best van raadseltjes en kruiswoordpuzzels, maar dan ga ik toch altijd snel googlen. Dat helpt niet bij deze Lynch, die gewoon zo far out is, dat hij de film waarschijnlijk tijdens een transcendentale meditatie heeft opgeschreven en daarna het script uit het raam heeft gegooid, waarna hij naar beneden rende en de dwarrelende papiertjes heeft op staan vangen.
2. Kicks
Een paar witregels zouden hier genoeg zijn. Een lange stoet karikatuurtjes en een script dat, zoals altijd in Nederland, lijkt gebaseerd op krantenberichtjes, omdat niemand nou eens echt inspiratie heeft. (Precies zoals het in de film ook gaat)
1.Flandres 
Is ’t ’n grap of om te huilen? Zou het als parodie bedoeld zijn? Eerst alle arthouse cliches, met binnen vijf minuten (zonder dat er al teveel gezegd is) ongemakkelijk liefdeloze seks en dan een uurtje staren in een kampvuur. De film lijkt te suggereren dat er een gevaarlijke love triangle op komst is (het einde zou dan zijn, dat na meer zwijgen iemand uit het niets wordt neergeknald) Maar nee de mannen, die soldaten blijken te zijn, vertrekken naar iets wat op Afghanistan lijkt. Het Franse leger is niet meer wat ’t geweest is want al snel dwalen ze als idioten zonder tactiek rond, terwijl ze als kleine indiaantjes worden afgeknald. Doen we er nog een portie schuldgevoel bij, terwijl thuis het meisje (waardeloos geacteerd) doordraait. Ach wee, ach wee!
De Beste van 2007
73 films die in NL de bios haalden werden door ondergetekende bekeken. De nummer 9 had een bios-release verdiend, maar zal wel direct op dvd verschijnen.
20. Farväl Falkenberg (Ganslandt)
19. Crónica de una Fuga (Caetano)
18. Derecho de Familia (Burman)
17. California Dreamin’ (Nemescu)
16. Infamous (McGrath)
15. Still Life (Jia)
14. Italianetz (Kravchuk)
13. 4 Months, 3 weeks, 2 Days (Mungiu)
12. The Last King of Scotland (Macdonald)
11. Anche Libero Va Bene (Stuart)
10. Das Leben der Anderen (Henckel von Donnersmarck)
9. This Is England (Meadows)
Met al die coming of age-drama’s in de lijst wordt ’t waarschijnlijk tijd om zelf op te groeien. This Is England gaat over de ouderwetsche Skinhead-scene, inclusief toffe muziek, die langzaam wordt overgenomen door Paki-haters van de BNP.
8. A Prairie Home Companion (Altman)
Altman krijgt zelfs Lindsey Lohan acceptabel op celluloid.
7. Bamako (Sissako)
Woordensteekspel in optima forma. Een surrealistische rechtbank in Bamako versus de Westerse muskieten die Afrika leegzuigen.
6. Curse of The Golden Flower (Zhang)
Een historisch drama!? Een oorlogsfilm?! En toch goed ja. Shakespeare in deel 1 en Peter Jackson-achtige gevechten in de tweede helft. Geinig einde ook, in suikerspin Hollywood wint de underdog, in China de machthebbers. Wat is nu meer ironisch?
5. Indigènes (Bouchareb)
Goede oorlogsfilms gaan amper over de gevechtshandelingen (zie Coppola’s beste, Apocalypse Now) Indigènes is een ijzersterk pamflet om het koloniaal Franse kanonnenvlees uit Afrika eerherstel te geven en heeft bovendien ook nog wat scènes die zeker niet voor Saving Private Ryan hoeven onder te doen. (Een kniesoor die zeurt over anachronismen in het materiaal van het leger)
4. Congorama (Falardeau)
Uiterst wonderlijke, verwarrende film over toeval. Verre familieleden, gewiekste/mislukte uitvinders en ontdekken dat je wortels elders liggen.
3. A Guide To Recognizing Your Saints (Montiel)
Zie hier.
2. 12:08 East Of Bucharest (Porumboiu)
Het was een goed jaar voor Roemenië, zelfs (?) het Nederlands elftal werd verslagen en zo groot is Roemenië nou ook weer niet. De hausse aan films lijkt me een hype, want ach exotisch en arm, daar kijkt de serieuze filmliefhebber gewoon graag naar. Als Albanië over een paar jaar rijk genoeg is voor wat videocamera’s en EU-subsidie, zullen ze daarvandaan komen. 4 Months was me te schril, California Dreamin’ was wat te lang. East of Bucharest is precies goed. Droevig, maar vol liefde en geinige kwinkslagen discussiëren driftige baasjes over wie er goed en fout was. Als dat al uitmaakt.
1. Zodiac (Fincher)
De 3 belangrijkste films van Fincher tot op heden mengen allemaal mass appeal en schwung met duistere kantjes. Zodiac zat dagen in mijn hoofd. Uiterst krachtig verbeeldt de film de paranoia die de politiekinspecteur (Ruffalo) en vooral de striptekenaar (Gyllenhaal) bevangt in hun zoektocht naar de seriemoordenaar. Er zijn tal van "eerie" momenten, als ze in de bios naar Dirty Harry kijken of als de striptekenaar in de kelder van een filmfreak (jaa, nog verdachte ook) belandt. Zeer beklemmend.
(door Ludo)