[cd, Western Vinyl/Konkurrent]
Softwaremaker, samplespecialist en violist Christopher Tignor is alweer zo’n goede tien jaar actief als muzikant, hoewel hij in de jaren 90 ook al als assistent van LaMonte Young heeft gewerkt. Dat start met de groep Slow Six, die van 2004 tot en met 2010 actief zijn en drie albums afleveren vol spannende combinaties van modern klassiek, ambient en abstracte geluidskunst. Tignor bepaalt daarbij de muzikale richting, speelt viool en stoeit ook met allerhande software. In 2009 komt hij tussendoor met zijn solodebuut Core Memory Unwound, waarop hij een fraai modern klassiek geheel laat horen. Dan gaat hij samen met drummer Theo Merz, die op de laatste Slow Six cd meedoet, even een andere kant op en brengt met Wires Under Tension op hun debuut Light Science een spannende mix van klassiek en elektronica plus de geweldige, krachtige percussiepartijen van Merz. Hoewel het geluid dan nog in de buurt van zijn vorige band ligt, dienen de elektronica zich duidelijk meer aan en put hij tevens uit math rock en krautrock vaatjes. De menselijke beperking bij het maken van muziek frustreert Tignor. Hij wil dan ook steeds zijn blik verruimen. Dit feit en de ervaring die hij heeft opgedaan bij artiesten als Zeena Parkins, John Butcher, This Will Destroy You, Lymbyc Systym en Alexander Turnquist neemt hij mee naar het tweede album Replicant (2012). Hierop fabriceert Tignor een aantal machines en software om muziek te maken die hij als mens niet zou kunnen spelen. Niet bedoeld om te experimenteren, maar om te creëren. Er rollen dan ook smaakvolle, rijk gedetailleerde composities uit, die mede door het sterke drumwerk van Merz body krijgen. Klassiek, experiment, krautrock, elektronica en ambient verworden tot een bijzondere eenheid die je weet te overrompelen.
Christopher Tignor keert nu weer solo terug met de cd Thunder Lay Down In The Heart. De cd opent met “A Boy”, een gedicht geschreven in 1956 door de Pulitzer Price winnende poëet John Ashbery. De beste man leest zijn eigen gedicht hier voor in het bijzijn van Tignor, die het opneemt in zijn appartement in Chelsea. De titel van dit nieuwe album is ook ontleent aan één van de zinnen uit dit gedicht. Tignor omlijst het met vioolspel en elektronica en voegt er tevens de subtiele cellopartijen van Michael Unterman aan toe. Een bezwerend begin. Dan volgen er 3 stukken die deze albumtitel dragen. Tignor werkt met zijn zelfgecreëerde apparaten en software en wordt begeleid door A Far String Orchestra, waar ook Unterman deel vanuit maakt. Theo Metz is hier weer achter het drumstel te horen. De muziek die hij hier laat horen zit ergens tussen die van William Ryan Fritch, Clint Mansell, Philip Glass, Fennesz, Clogs en John Adams in. Het is fraai te horen hoe één regel uit een gedicht zich ontvouwt tot deze spannende materie. Licht bombastisch en toch met zoveel gevoel. In het ruim 10 minuten durende “Listening Machines” dat hierop volgt, doet Tignor alles solo. Met machines, software en weet ik wat schept hij hier een biologerende hybride van ambient, avant-garde, neoklassiek, minimal music, filmmuziek en krautrock. Dit zet hij voort in de track erna “To Draw A Perfect Circle”, waar door de avontuurlijke repetitieve klanken ook Steve Reich, Celer en William Basinski als associaties naar boven komen borrelen. Tot besluit wordt je nog getrakteerd op “First, Impressions” dat samen met Rachel Grimes (Rachel’s) gecreëerd heeft. Het is een neoklassieke kers op de toch al heerlijke taart. Christopher Tignor laat een breed uitwaaierend en groots geluid horen en toont zich een begenadigd componist. Een overdonderend en hartverwarmend album!
door Jan Willem Broek