[cd, Village Green/Konkurrent]
Het Village Green label boort sinds 2011 op zachte wijze naar een onontgonnen laag in de muziekwereld, waarbij namen als Snow Palms, Mint Julep, The Dø, Keith Kenniff, Ryan Teague, Adrian Corker en Angèle David-Guillou veelzeggend zijn. Het Londense label brengt alternatieve pop, droompop, modern klassiek, minimal music, elektro-akoustische, ambient of hybrides hiervan. De nieuwste aanwinst op het label is de Britse componist, producer en gitarist Chris Morphitis.
Hij debuteert nu met zijn cd Where To Go, hetgeen gezien de muziek niet een vertwijfelde vraag is maar een statement dat de mogelijkheden legio zijn. De muziek heeft hij in alles rust gecomponeerd in zijn tuinhuisje, waarbij hij zich heeft laten beïnvloeden door de muziek van onder meer Steve Reich en de Argentijnse componist Gustavo Santaolalla, bekend van de prachtige soundtracks 21 Grams, The Motorcycle Diaries, Babel, Brokeback Mountain, The Last Of Us en Amores Perros vol Latin, Amerikana en folk. Artiesten dus, die minimalisme weten te verheffen tot grootse muziek. Daarnaast is hij een groot liefhebber van de muziek uit Zimbabwe en Griekenland. Voor het album heeft hij onder meer de blinde, uit Marokko afkomstige en tegenwoordig in Engeland wonende violist Hassan Erraji (Arabesque) en de cellist Ian Burdge (Drugstore, Elbow, The Millennia Ensemble/Strings, New Blood Orchestra) aangetrokken. Het resultaat is op z’n minst verbluffend te noemen. Morphitis zet op improvisatorische wijze de grote lijnen uit en kleurt deze al dan niet met de anderen op filmische wijze in. Het levert een tot de verbeelding sprekende mix op uiteenlopen van neoklassiek en folk tot wave, filmmuziek en improvisaties, waarbij hij alle genoemde landen in de muziek laat doorklinken. Het is melancholisch, doorwrochten en bovenal meeslepend wat hij hier op gevarieerde wijze tentoonspreidt. Naast de genoemde invloeden zijn het Adrian Corker, Dif Juz, Rafael Anton Irisarri, Laraaji, Matthew Collings, Vieo Abiungo en Penguin Cafe Orchestra die ter referentie dienen. Bepaald niet de minsten. Morphitis kan zich dan ook in één klap meten met dergelijke artiesten. Een bij de keel grijpend debuut!
door Jan Willem Broek