[cd, Make My Day Records/Sonic Rendezvous]
Het is wonderlijk hoe klein de wereld soms is. Neem nu de Canadese singer-songwriter Chloe Charles, die in 1985 geboren is en een Canadese moeder heeft en een vader uit Trinidad En Tobago, die helaas eerder dit jaar is overleden. Een Afro-Amerikaanse noemen ze haar ook wel. Ze wordt opgevoed door haar moeder in Canada, maar bezoekt haar vader, het stel is namelijk gescheiden, met enige regelmaat in Zweden waar hij een nachtclub is begonnen. Hij is dan inmiddels hertrouwd met Cynthia Powell, de ex van John Lennon en de moeder van Julian Lennon. Dat maakt Chloe dus de stiefzuster van Julian. Nu zal muziek maken echt niet via stief-genen ingegeven worden maar het wakkert misschien wel iets aan dat Chloe sowieso al in zich heeft. In 2011 komt de jonge autodidactische gitaarspeelster en zangeres met haar minidebuut Little Green Bud aanzetten en is direct een gigantische belofte voor de toekomst. Zoals Amy Winehouse over een donkere soulstem beschikt met overwegend blanke muziek, heeft zij omgekeerd iets uit beide werelden. Het geeft haar meteen iets onderscheidends, al is haar overrompelende stem al genoeg om overstag te gaan. Ze put aan de ene kant uit de Britse en Amerikaanse singer-songwriter- en folktradities, maar beschikt ook over een prachtig soulgeluid.
Of ze daarom bewust gekozen heeft voor deze tweekleurige cover op haar volwaardige debuut met de veelzeggende titel Break The Balance is de vraag, maar het past wel helemaal in het plaatje. Wellicht heeft ze ooit geworsteld met haar dubbele identiteit en doorbreekt ze de balans, omdat beide werelden haar naar ik mag aannemen totaal verschillende en waardevolle dingen te bieden hebben en elkaar tevens aanvullen. Muzikaal gezien is het hoe dan ook een gouden greep om dat alles te combineren. De eerste drie nummers op het album zijn zeer verdienstelijk, maar vanaf “My Child” stapt ze op een meer melancholisch en nostalgisch geluid over en is het kippenvel niet meer weg te krijgen. Haar innemende zang en klassieke gitaarspel wordt aangevuld door cellist Amahl Arluanandan, violiste Kelly Lefaive, drummer Justin Craig en nog wat muzikanten op bas, gitaar, piano en keyboard. Ze brengt aan de ene kant, ik noem het maar even blanke kant, singer-songwritermuziek, (freak) folk en Americana die herinneringen oproept aan Alela Diane, Laura Marling, Nancy Elizabeth, Joanna Newsom, Cat Power, Natalie Merchant, Louise Rhodes en op de meer laidback momenten zelfs Portishead, maar ook meer soulvolle stukken die doen denken aan Sade, Billie Holiday, Etta James, Tracy Chapman en Amy Winehouse. De muzikale begeleiding duwt je qua referenties tevens dikwijls in de richting van Nick Drake, Sodastream en Tim Hardin. Luister maar eens naar de nummers “My Child”, “Amulet” en “Nottingham” en je bent spontaan fan. Het is genredoorbrekend, terwijl het als verbindende factor een singer-songwriteralbum blijft en dus consistent. Ontroerende, kippenvel opwekkende en totaal eigenzinnige pracht. Een wereld die zwart-wit is bestaat niet, maar in de muziek is Chloe Charles de absolute aanvoerster van de combinatie. Een magistraal en totaal overrompelend album! Ja, dan mag ik toch wel weer eens voorzichtig over jaarlijstjes gaan spreken?
door Jan Willem Broek