Het lijkt veel langer dan drie jaar geleden dat ik een artikel over Working on a Dream tikte. In de slipstream van het sterke Magic kreeg dat album even de allure van een waar evenement. Met Obama aan de macht werkte het nieuwe Amerika aan een droom. Maar de glans was er snel vanaf. En dat gold zowel plaat als president. Met de financiële crisis er overheen, en verkiezingen in aantocht (waar de trollende Republikeinen met een hardcore graaikapitalist als tegenstander komen), is ook de Boss weer back.
Het nieuwe album Wrecking Ball roept aanvankelijk minder enthousiasme op, maar is wel beter dan zijn voorganger. De plaat doet wat denken aan Bad as Me van Tom Waits. Een soort compilatie in nieuwe liedjes, een samenvatting van je output van de laatste tien, misschien wel twintig jaar. Beide albums (ja, ook die van Waits) zijn erg glad. Waits suggereert meer schuurpapier dan dat hij het werkelijk brengt, en ook bij Broeske wil het geluidsbeeld maar niet gaan leven. Al doet het dat al jaren niet meer, natuurlijk. Toch. Je wilt het zweet van de muren horen druppelen, en de spetters van gebraden kip op je huid voelen, maar dit gróte café blijft steriel. Zou dat nou een bewuste keuze zijn? Predikant Springsteen lijkt hier lichtjes megalomaan zijn afbrokkelende land te willen redden, te injecteren met hoop. En om niemand van hem te vervreemden past hij voor het geluid van, pakweg, The Felice Brothers.
Wrecking Ball is stilistisch wel opvallend gevarieerd. Een duidelijke pré. We horen vleugjes Ierland, gospel, cajun (denk Mellencamp met een accordeon), en een paar besteken stampers zoals we ze van Working on a Dream kennen. De indie-belletjes-Magic ontbreekt gelukkig niet. Tekstueel is het aantal religieuze referenties groter dan ooit. Het lijkt op een knieval. Als de gewone man gelooft (en dat doen ze nu eenmaal in de States) is de Grote Volkszanger niet te beroerd om het op tegeltjesniveau over onze goede vriend Jezus te hebben. Na een zwakke openingsfase klimt gelukkig gaandeweg het niveau en de begeestering. Jack of All Trades begint nog met een afschuwelijke piano-melodie, maar de uiterst voorzichtige marching band mijnwerkers-blazers mogen er wezen. Het lekker meta-getitelde Death to My Hometown is in een geslaagde paradox gemeend kwaad (het laden der geweren!) én Pater Moeskroen-jolig.
Rocky Ground is de Streets of Philadelphia van de plaat, en als het meest curieuze liedje tegelijkertijd het beste. Met dank aan de slepende nineties-beat, een opzwepende Lomax-sample, en bovenal de beste Boss-vocalen. Luister hoe hij 'flock' zucht. Doorleefd, indringend, en toch weer bijbels. 'Rise up shepherd, rise up/Your flock has roamed far from the hills.' Waar Coldplay een clichematig pr-eentweetje met Rihanna maakt, zingt op Rocky Ground een dame mee die niet eens een Wikipedia-pagina heeft. Michelle Moore klinkt wat bedeesd en geïntimideerd, en juist die aarzeling geeft het nummer een humane kwaliteit mee, die elders gemist wordt. Vervolgens rapt ze ook nog een stukje, een unicum voor een Springsteen-plaat, maar ook dat werkt.
Zowel de titelsong als de gevoelsmatige slottrack Land of Hope and Dreams (overigens een oudje) volgen een eenvoudige maar intense crescendo-lijn. 'Hard times come and go' wordt herhaald als een mantra, haast tegen beter weten in. Je hoort het de familie Joad zichzelf inprenten, op weg naar weer een nieuwe tegenslag.
Ik ben benieuwd naar waar Amerika over een paar jaar zal staan. Als de huidige polarisatie zich voortzet zal allemansvriend Springsteen wel gedwongen worden de Job Coheniaanse theedrink-modus te verlaten. Op bankers mopperen, daar is niet zoveel moed voor nodig… Wie weet dat er dan nog eens een échte folk(rock)-plaat in zit. American Recordings, on the road naar een nieuwe scheiding van Noord en Zuid.
(door Ludo)
Het lijkt niet eens zo heel lang geleden dat ik over Working On A Dream een artikel tikte, in de slipstream van het sterke Magic leek dat album een waar evenement. Met Obama aan de macht werkte het nieuwe Amerika aan een droom. Maar de glans was er snel vanaf. En dat gold zowel plaat als de nieuwe president. Met de financiële crisis er snel overheen, en verkiezingen in aantocht (waar de Republikeinen godbetert met een hardcore graaikapitalist als tegenstander komen) is ook de Boss weer back.
Het lijkt niet eens zo heel lang geleden dat ik over Working On A Dream een artikel tikte, in de slipstream van het sterke Magic leek dat album een waar evenement. Met Obama aan de macht werkte het nieuwe Amerika aan een droom. Maar de glans was er snel vanaf. En dat gold zowel plaat als de nieuwe president. Met de financiële crisis er snel overheen, en verkiezingen in aantocht (waar de Republikeinen godbetert met een hardcore graaikapitalist als tegenstander komen) is ook de Boss weer back.