[cd, Tin Angel/Sonic Rendezvous]
In 2008 richt het Canadese duo Edo Van Breemen (zang, keyboards) en Bryan Davies (trompet, vleugelhoorn, klokkenspel) de band Brasstronaut op. Ze brengen de epee Old World Lies in datzelfde jaar uit en het duo groeit al snel uit tot een zeskoppige formatie. Op hun eerste volledige cd Mount Chimaera (2010) bestaat de band naast de genoemde twee uit Brennan Saul (percussie), Tariq Hussain (zang, lap steel, gitaar), John Walsh (contrabas, bas) en Sam Davidson (klarinet, elektronische blaasinstrumenten). Samen met diverse gasten op blaas- en strijkinstrumenten leggen ze een bijzonder geluid aan de dag. Dat loopt uiteen van jazzy popsongs en coolwave tot orkestrale rock en brassmuziek. Dat heeft ze misschien niet de bekendheid gegeven die ze verdienen, maar het is wel een klasse apart van hoog niveau. Datzelfde geldt nu voor hun nieuwe cd Mean Sun, waar ze nog ruggensteun krijgen van 3 gastmuzikanten op Franse hoorn, fluit en zang (door Rakel Mjöll Leifsdóttir uit Útidúr). Ze hebben hun geluid wel meer binnen de popkaders geplaatst, waardoor de muziek iets gemakkelijker in het gehoor ligt. Iets, want de groep heeft voldoende artistieke bagage om er weer een origineel een uitgekiend geheel van te creëren dat zich niet zomaar laat grijpen. Edo zingt zoals altijd met enige regelmaat met zijn falsetstem, maar laat ook op warme en stemmige wijze van zich horen. De muziek is een caleidoscopisch geheel geworden van pop, indie, blaasmuziek, post-rock en jazz zonder dat het ooit precies binnen die kaders past. Dat maakt het geluid ook juist zo aanstekelijk. Artpop is misschien wel een term die de lading enigszins dekt. Als je naar de titelsong luistert heb je toch het idee dat de groep veel in de ambientachtige elektronicahoek opereert, hetgeen niet strookt met de rest van het album. Toch past een song als deze, mede door de lekker melancholische sfeer, helemaal tussen de rest van de nummers. Denk aan een fraaie kruisbestuiving van de zachte songs van Prefab Sprout, Peter Bjorn And John en Belle And Sebastian, de mysterieuze ambient van Sigur Rós, de gezongen post-rock van Gravenhurst, de bijzondere barok-pop/indie van Arcade Fire, het duistere van Portishead, de avant-pop van Ramona Falls en psychedelische texturen van Pink Floyd. Dan ben je er nog niet helemaal, maar je krijgt in ieder geval enig idee. Brasstronaut forceert niets, maar brengt een natuurlijke samensmelting van uiteenlopende stijlen. Alles wordt verpakt in een zomerzwoele, nachtelijke en droefgeestige atmosfeer, waardoor het je als een vertrouwde en toch vreemde deken omwikkelt. Ze besluiten de cd met het 7 minuten durende “Mixtape” waar naast de prettige zang van Edo ook de prachtige stem van Rakel te horen is in een heerlijk stemmige, ambient/jazz setting. Een prachtig slot. Brasstronaut levert een geweldig album af, dat zich op unieke wijze in het eigen geschapen muzikale universum bevindt.
door Jan Willem Broek