[cd, Merge/Konkurrent]
De Amerikaanse zanger/gitarist Bob Mould is inmiddels toch wel legendarisch te noemen. Ik denk dat iedere liefhebber van de betere noise-rock toch wel iets van hem in huis heeft. De bijna 53-jarige held laat voor het eerst van zich horen met de geweldige formatie Hüsker Dü, dat bepaald niet Zweeds noch een item uit de Ikea catalogus is. Met deze band brengt hij van 1979 tot 1988 diverse spraakmakende releases. Door het excessieve alcohol- en drugsgebruik van bandlid Grant Hart en de zelfmoord van de manager van de groep gaan ze uiteindelijk uit elkaar. Bob Mould maakt een succesvolle doorstart met Sugar, terwijl Hart van zich laat horen in Nova Mob. Daarnaast houdt Bob Mould er een actieve solocarrière op na, waarbij uiteindelijk ook Sugar eraan moet geloven. Het derde lid Greg Norton is overigens restauranteigenaar geworden. Solo heb ik Bob Mould minder gevolgd. Een wereldbefaamde uitspraak is ook “dat zelfs Jan Willem Broek niet alles kan volgen, maar graag weer aanhaakt”. Het kan evengoed zijn dat deze uitspraak volledig langs iedereen heen is gegaan. Om een goed beeld van zijn muziek kunnen te krijgen raad ik Warehouse: Songs And Stories (1987) van Hüsker Dü en Copper Blue (1992) van Sugar aan.
Een derde tip in deze is toch wel zijn nieuwste solo cd Beauty & Ruin. Deze past helemaal tussen de beide genoemde albums in. Solo is Bob Mould namelijk niet altijd even succesvol geweest. Hier laat hij een fris, hard en dynamisch geluid horen. Lekker opzwepende alternatieve rock, die je volledig weet in te pakken. Misschien brengt het voor de fans niet heel veel nieuws, het hier gebodene steekt altijd nog met kop en schouders boven de middelmaat uit. Geen enkel moment vermoed je dat hier een oude rocker aan het werk is. Bob Mould klinkt fris, tegendraads en heeft een meeslepend geluid in huis. Hij weet hier jonge honden muziek neer te zetten waar menig jonge artiest nog een puntje aan kan zuigen!
door Jan Willem Broek