[cd, Trovarobato]
Ik heb zo langzamerhand het idee dat Facebook echt alle functies van Myspace heeft overgenomen, want de tijd dat ik bij die laatste nog een band leerde kennen is lang geleden. Via Facebook is het regelmatig raak. Hoe dan ook, maak ik kennis met de Italiaanse groep Blue Willa. En dat is niet zo maar een nieuw groepje kom ik al snel achter. Ze maken namelijk eerst al zeven jaar lang muziek als de band Baby Blue, waaruit drie albums voortvloeien. Dan komen ze op een punt dat ze muziek maken, die niet helemaal voldoet aan hetgeen ze voor ogen hebben. Maar ze kunnen hun ideeën niet helemaal naar de oppervlakte brengen. Ze denken dat te kunnen veranderen door de hulp van de bevriende legendarische topartieste Carla Bozulich (Evangelista, Fake Party!, The Geraldine Fibbers, Scarnella, Ethyl Meatplow) in te roepen, die ze als een vriendelijke Nanny McPhee aan de hand meeneemt en de weg wijst met hier en daar een interventie. Hetgeen ze vooral zal kunnen meebrengen is de spontaniteit en rauwheid, die haar eigen muziek ook altijd kenmerkt. Muziek mag gewoon overstuurd zijn, uit de bocht vliegen en hoeft niet loepzuiver of simpelweg mooi te zijn. Emoties raken je als ze puur zijn, niet als ze gedresseerd of onecht zijn.
Met dat in gedachte begin ik ook aan hun gelijknamige debuut, dat door Bozulich vormgegeven, gemixt en opgenomen is. Daarnaast zingt en speelt ze mee in de diverse tracks, net als nog een aantal gasten op keyboards, accordeon, bellen en hoorn. Blue Willa bestaat uit zangeres Serena Alessandra Altavilla, gitarist/zanger Mirko Maddaleno, bassist Lorenzo Maffucci en drummer Graziano Ridolfo. Het kwartet schiet meteen goed uit de startblokken en laat horen dat ze met een punkattitude direct indruk kunnen maken. De gejaagde, licht manische zang van Serene weet je meteen in te pakken. Deze wordt regelmatig aangevuld met de mistroostige zang van Mirko, die een fraai contrast vormt met die van haar. De gitaar-, bas- en drumpartijen zijn hierbij ondersteunend in de meer mysterieuze, rustige momenten, maar gaan voluit te keer of ontsporen zelfs op prettige wijze in de meer opzwepende, harde stukken. Daarmee laveren ze van art-rock en avant-garde naar dark cabaret, noise en post-punk. Alles klinkt spontaan, rauw en energiek, wat ervoor zorgt dat de muziek oprecht overkomt, je raakt en gewillig meesleurt. Doordat ze alles op eigengereide en dynamische wijze presenteren is er niet een duidelijke vinger op hun unieke sound te leggen. Denk aan een caleidoscopische achtbaan van Evangelista, Humanwine, Dog Faced Hermans, Sonic Youth, Wedding Present, Julie Christmas, Katzenjammer Kaberett, Babes In Toyland, Elysian Fields, Pixies, Diamanda Galás en Serena-Maneesh. Een hele waslijst, maar zo krijg je enigszins een indruk van hun overdonderende, gevarieerde en bovenal ongepolijste sound. Of het allemaal te danken is aan Bozulich is de vraag, maar het doet er in feite ook niet toe. Dit is namelijk een belachelijk sterk en eigenzinnig album geworden. Grote klasse!
door Jan Willem Broek