[cd, Stilll/PIAS]
Violist/zanger Blaine L. Reininger is als medeoprichter van de legendarische Amerikaanse groep Tuxedomoon één van mijn muzikale helden. Hij heeft hiernaast ook soloalbums gemaakt en tevens met Mikel Rouse, Alain Goutier, Tuxedomoon-kompaan Steven Brown en vele anderen. Verder heeft hij geparticipeerd in groepen als Falling Infinities en U V O I I en is hij onder meer te gast geweest in het Nederlandse project Strange Attractor. De andere man met een L (Leslie bij Blaine) als middelnaam is de eveneens Amerikaanse artiest William Lee Self (gitaar, zang, synthesizers). Hem ken ik dan weer minder goed, maar Self opereert solo en in de groep Montanablue vooral in de jaren 80 in de new wave, gothic rock, alternatieve rock en popmuziek hoek. De twee kennen elkaar al sinds de vroege jaren 80. Op uitnodiging van Self, die tegenwoordig in Hamburg woont, gaan de twee aan de slag. Dat heeft geresulteerd in hun cd The Hamburg Sessions, die overigens net onder de 27 minuten klokt. Ze brengen hier een fijne nostalgische mix van synth-pop, wave, Americana, rock, post-punk, blues en avant-garde. Voor een deel hoor je duidelijk elementen van Tuxedomoon terug in hun sound, wat mede komt door die heerlijk karakteristieke zang en het vioolspel van Reininger. Lee Self brengt je met zijn vintage, scherpe gitaarpartijen ook terug in de tijd. Daarnaast voegen ze allerlei nieuwe ingrediënten toe waardoor ze ook doen denken aan Mark Lanegan, Woven Hand, The Black Heart Procession en Nick Cave. Je hebt geen moment het idee dat je hier met veteranen van doen hebt, want zo verfrissend, energiek en experimenteel kunnen ze nog steeds uit de hoek komen. Het is afwisselend, dynamisch en ijzersterk wat de twee heren hier produceren. Melancholie van weleer in een op moderne wijze gerestaureerd jasje. Biologerende schoonheid op een groots kleinood.
door Jan Willem Broek