[cd, Lost Tribe Sound]
De Amerikaanse, zeer getalenteerde muzikant Thomas Meluch verschuilt zich sinds 2001 achter de Frans klinkende naam Benoit Pioulard, hoewel hij ook nog wel eens Benoît Pioulard, Bernoit Pioulard of zelfs Benoît Honoré Pioulard gebruikt. Daarnaast maakt hij samen met Rafael Anton Irisarri (The Sight Below) deel uit van Orcas, die in 2012 hun prachtige gelijknamige album het licht laten zien. Meluch heeft 3 in eigen beheer uitgegeven werken uitgebracht en op het prestigieuze Kranky inmiddels de cd’s Précis (2006), Temper (2008), Lashes (2010) en Hymnal (2013), die allen een duistere maar intieme slaapkamersfeer bevatten. Melancholische, breekbare singer-somgwritermuziek die door de schemerige en licht desolate ambiance prima passen bij het Kranky label. Op zijn laatste, zevende cd verpakt hij zijn singer-songwritermuziek in veelal ambientachtige constructies, zonder de song uit het oog te verliezen. Hij krijgt hierbij steun van celliste Lucinda Chua (Felix, Stars Of The Lid), gitarist Kyle Bobby Dunn en Rafael Anton Irisarri, die de mastering voor zijn rekening neemt. Het wordt uiteindelijk een schitterende kruisbestuiving van Boduf Songs, Gareth Dickson, Sun Kil Moon, Robin Guthrie, Jessica Bailiff, Grouper, The Sight Below, Field Rotation en Stars Of The Lid, zonder dat hij ooit echt helemaal op één van hen lijkt. Een geweldig en begeesterend album. Zijn magnum opus wat mij betreft.
Dat vinden meer mensen en tevens het prestigieuze Lost Tribe Sound label. Hierop verschijnt nu de dubbel cd Hymnal Remixes, waarop 19 artiesten zijn nummers onder handen nemen. Dat zijn ook niet bepaald de minsten. De erelijst wordt gevormd door Fieldhead, William Ryan Fritch, Squanto, The Green Kingdom, Cock & Swan, Brambles, Field Rotation, Part Timer, Zachary Gray, Graveyard Tapes, The Remote Viewer, Segue, Widesky, Loscil, Radere, James Murray, Ruhe, Window Magic en één van hemzelf als Benoît Honoré Pioulard. Het bronmateriaal is allemaal afkomstig van Hymnal, maar de artiesten zijn er allen op een geheel eigen wijze mee omgegaan. De ene voegt geluiden toe en de ander verwerkt de originele muziek in herbewerkingen. Het mooie van dit alles is dat de nachtelijke atmosfeer intact blijft, maar dat het totaal meer naar de neoklassieke en drone kant opschuift. Dit is zo’n typisch voorbeeld van een remixalbum dat wel iets toevoegt. Nieuwe muziek, die de kracht van Benoit Pioulard enkel onderstreept en extrapoleert naar andere, maar passende territoria. Magistrale interpretaties, die dit album tot een geweldig, meeslepend en noodzakelijk werk maken en de originelen soms zelfs overstijgen.
door Jan Willem Broek