[lp, Boring Machines]
Het Italiaanse kwaliteitslabel Boring Machines brengt met enige regelmaat behoorlijk duistere release uit. Een lichte uitzondering hierop vormt BeMyDelay (aan elkaar geschreven). Dit is het soloproject van de Italiaanse zangeres en gitariste Marcella Riccardi, die eerder albums uitbrengt met de groepen Franklin Delano, Blake/e/e/e en Massimo Volume. Haar solodebuut ToTheOtherSide∆ is niet per se iets om overdag te draaien, maar het is zeker geen gitzwart album. Dat komt vooral door haar zwoel hese zang en de heldere klanken van de akoestische gitaar. Deze wisselt ze af en vult ze aan met elektrische gitaar, Tibetaanse bellen en zachte percussie. Uit alles blijkt een voorliefde voor experimentele, avontuurlijke muziek, antifolk en traditionele blues. Het levert een bezwerend, geestverruimend en wonderschoon album op.
Bijna twee jaar later is ze terug met de elpee Hazy Lights. Hierop is haar geluid nog kaler dan voorheen, zonder dat ze aan kracht inboeten. Het zijn haast skeletachtige songs, die zich ergens bewegen tussen de altcountry, acid-folk en psychedelische folk. De songs met hoofdzakelijk akoestisch getokkel kabbelen langzaam voort, maar weten je toch stevig in de houdgreep te nemen. De muziek wordt opgeleukt door Maurizo Abate (Jooklo Stellar Tribe, Neokarma Jooklo Sextet/Trio, Eternal Zio), die op subtiele wijze bas, elektrische gitaar, lapsteel, harmonica en tanpura toevoegt aan haar breekbare creaties. Marcella’s stem klinkt als een gedrogeerde sirene, verleidelijk maar nooit fataal. Nee, ze zorgt eerder voor bezinning en diepgang. Twee van haar songs bevatten als tekst de gedichten van William Blake en Alfonso Gatto (als enige in het Italiaans gezongen). In feite klinkt ze als een akoestische Grouper, een psychedelische Nick Drake en een ingetogen Hail met het spookachtige van Valet en de intimiteit van Half Asleep. Dat alles is ook nog eens heerlijk melancholisch. Nachtelijke, ongerepte schoonheid die volslagen uniek is.
door Jan Willem Broek