[cd, Pompeii/Konkurrent]
Zach Condon heeft zijn muzikale pijlen voorheen hoofdzakelijk op de Balkan gericht, hoewel de melancholische muziek van zijn project Beirut zowel tussen Americana bands als Balkan blazers past. Zijn eerste twee cd’s Gulag Orkestar (2006) en The Flying Club Cup (2007) liggen helemaal in elkaars verlengde en bevatten die typische potten en pannen indiesound van Beirut, waar naast pakkende zang vooral de Balkanachtige blazers en strijkers de smaak maken. Dat lekker vintage orkestgeluid, zij het dan Mexicaans getint, laat hij ook horen op het tussendoortje March Of The Zapotec uit 2009, ten minste op één van de twee schijven dan. Op de tweede schijf toont hij aan ook een prima singer-songwriter te zijn met wat gewonere liedjes. Nu komt hij met zijn derde cd The Rip Tide, waarop de pakkende, getormenteerde wiebelzang zoals altijd present is. Die doet me altijd een beetje aan Pinetop Seven denken. De muziek is daarentegen wel wat veranderd. Dat is maar goed ook want ik hoef niet 10 dezelfde albums in de kast. En zeker goed, als de verandering niet een verslechtering inhoudt. Het is echt niet zo dat je naar een compleet andere band luistert, maar Zach heeft veel meer gewone, consistente liedjes geschreven met als basis ukelele, piano, trompet en orgel maar zonder dat wereldse aspect. Geen mariachi, zelf gestookte drank van tandeloze Roma en zelfs geen Balkan beat die de boel komt opsieren. Hij maakt de muziek nu bijzonder door de unieke inkleuring, die wel weer typisch zoals Beirut klinkt. Daarbij krijgt hij hulp van een klein leger aan min of meer vaste gastmuzikanten op zang, saxofoon, trompet, Franse hoorn, accordeon, bas, percussie-instrumenten, trombone, piano, pomporgel, cello, viool, klarinet, tuba, klokkenspel en nog veel meer. Dit om maar even aan te geven dat de invulling van het instrumentarium verre van alledaags is. Onder de gasten onder meer Heather Trost (A Hawk And A Hacksaw), singer-songwriter Sharon Van Etten, Jon Natchez (Stars Like Fleas) en Hari Ziznewski (Alaska In Winter). Het is, als je het zo mag noemen, zijn eerste Amerikaanse plaat geworden waar zijn wereldse ervaringen gekanaliseerd zijn tot een toegankelijk, ontwapend en bovenal verslavend popgeluid. Nergens stapt hij in de valkuil om zijn liedjes te gewoon of te gemakkelijk te laten klinken. De nummers ontvouwen zich stuk voor stuk als tijdloze klassiekers. Beirut laat horen één van de meest originele hedendaagse indiepopbands te zijn, Hoe vaker je naar The Rip Tide luistert, hoe meer je beseft dat dit zijn allerbeste werk tot nu toe is. En de rest is ook al van een ongekend hoog niveau. Echt het enige minpunt is dat het feest na ruim een half uur weer voorbij is.
Luister Online:
The Rip Tide (album)
door Jan Willem Broek