[cd, Anticon/Konkurrent]
De in Los Angeles woonachtige Will Wiesenfeld is een eigenzinnige muzikant, die zich veelal op de dunne en spannende scheidslijn van elektronica, pop, ambient, hip hop en glitch bevindt. Dat komt tot uiting in zijn projecten Geotric, [Post-Foetus] en niet in de laatste plaats Baths. Met die laatst genoemde debuteert hij drie jaar terug op meer dan overtuigende wijze met Cerulean. En waar anders dan op het Anticon label, dat grossiert in deze typische innovatieve cross-over stijlen? Dat levert hem dan ook zeer positieve kritieken op, die meermaals verwijzen naar labelgenoten maar ook naar de betere indiebands.
Voor zijn nieuwste album Obsidian is hij al in 2011 gestart met schrijven. Alleen is hij lange tijd uitgeschakeld geweest door een nare darminfectie. Wat hij hierna wel weet is dat hij een donkerder geluid wil laten horen, zowel qua muziek als tekst. Hierbij tekent hij zelf aan dat “we” niet moeten denken dat hij suïcidaal is of iets dergelijks. De toon is in ieder geval gezet. De titel verwijst ook naar het donkere lavaglas dat ontstaat als de vloeibare lava stolt. Op de labelsite valt dan ook te lezen:
The mood is shimmering and pitch-black, the lovely blood flow has turned into lava..
Je zou dat kunnen interpreteren als zijn creatieve gedachtestroom die indien eenmaal opgedroogd, tot minder vrolijke muziek uitkristalliseert. Nu is dit wel een erg negatieve schets van hetgeen hij op zijn tweede werk laat horen. In feite is de muziek minder complex en frivoler dan op het debuut, alleen zijn de achtergrondatmosfeer en teksten zwaarder op de hand. Dit subtiele contrast in de muziek maakt het tot een buitengewoon prettig luisteralbum, waar ontzettend veel gebeurt zonder overdadig te worden. Met Baths brengt Wiesenfeld op prachtige wijze verschillende werelden samen. Dat is aan de ene kant die van bands als Alias, Why?, Themselves, 13 & God, Atoms For Peace, Day One en Clemm en anderzijds meer indiegerichte artiesten/bands als Sufjan Stevens, Tunng, Efterklang, Final Fantasy en Department Of Eagles. Daartussen zitten schemergebieden waar ook weer invloeden als Boards Of Canada, The Field, Four Tet, Peter Broderick en Brett Anderson op lijken te duiken. Je krijgt dan naast de meer uptempo songs vol hip hop elementen ook meer bezinnende of sfeerscheppende stukken. Glitch, indie, playtronica, elektro, ambient, breakbeats en pop worden allemaal fraai geïncorporeerd in zijn muziek. Wiesenfeld zorgt daarbij voor een goed uitgebalanceerde afwisseling met zang, half-rap en zelfs koorzang. Uiterst gevarieerd en toch zeer samenhangend, met als rode draad die lekker stuiterende melancholie. Een zeer overtuigend en eigenlijk gewoonweg sensationeel tweede album.
door Jan Willem Broek