Ik blijf worstelen met die Koreaanse namen, anders zou ik bij de hypothetische vraag 'wie is je favoriete regisseur?' aan hmm.. en bij mijn favoriete actrice aan ehh… denken. Aan Joon-ho Bong dus. En Bae Doona.
Eerstgenoemde haalde twee jaar op rij mijn 'best of'-filmlijstjes. In 2010 de vierde plaats in het jaarlijstje, met het bizarre Mother, dat in typische genrebendin' Bong-stijl van slapstick met golfclubs naar schrijnende moeder-zoon tragedie hopt. Wat rechtlijniger is het overal geprezen Memories of Murder, een intense Zodiac-afdaling, de piste/psyche af, op zoek naar een seriemoordenaar, dat u hier terugvindt in het decennium-lijstje. Veel eerder al had de big budget blockbuster The Host gezien, maar toegegeven, toen was die lastige naam van de regisseur niet blijven hangen, al is het voor een spektakelfilm wel weer een hele malle, vol oenige helden. Bae Doona doet daar ook mee, en is sowieso een begrijpelijke muze van meerdere Koreaanse regisseurs. Het mooie aan de actrice is dat ze zonder problemen een stoot kan spelen (letterlijk, als perfecte opblaaspop in Air Doll) én andere keren een lelijk (maar schattig) eendje. In die laatste hoedanigheid is ze ook in Barking Dogs Never Bite te zien, en Bong blijkt ook al in zijn eerste film een genie. Hands down.
Als je ooit keihard wil lachen om een hondje dat van een flink flatgebouw dreig te worden geflikkerd, dit is je kans. Het eerste uur is pikzwarte komedie van de bovenste plank. Die Koreanen zijn zoals bekend keihard. Niet alleen voor zichzelf en elkaar (eindeloze plagerijen en meer dan dat) maar zo leren we dus hier, ook voor kleine hondjes! In de soep met die krengen! Daders zijn een zielige hopeloze universiteitsprofessor (met een bazige, zwangere vriendin: 'en nu ga je die walnoten kraken!') en een conciërge met een voorliefde voor schmierend vertelde horror-verhalen. En de redster in nood? Bae Doona natuurlijk. <3. Met een beetje hulp van haar vadsige vriendin, die haar de hele tijd afsnauwt, maar als Bae in de trein -ach melancholie der treinen- in slaap is gevallen streelt ze zachtjes heur haar.
Tijdens het tweede uur wordt Bong zelf zo enthousiast dat hij een beetje teveel op de gulle, vette lach gaat spelen, ik ging bíjna aan As Good As It Gets denken. Maar ik was eigenlijk allang om, en er blijven genoeg quirky ideeën langskomen. Het redden der zongedroogde radijsjes bijvoorbeeld. Of de weg naar de winkel opmeten met een wc-rol. (Tenten-stijl!) En ook veel subtieler, in een van de laatste scènes als een achtervolging wordt over gedaan, last Bong even een trimclubje in witte karate-tenues in. Voor het visuele weet je, om de scène af te maken. Die kleine dingen maken 'm goed. Ook al te merken in zijn kalme en vastberaden intro, waarna hij pas na tien minuten eens met de intiteling aan komt zetten. Niet dat dat nou een meestertruc is, maar gewoon een teken van ambitie en zelfvertrouwen. Klasbak. De dag erna merkte ik dat je toch heel anders naar die "huisdier vermist" postertjes kijkt…
(door Ludo)
Comments
comments
