In het kader van Black lives matter wil ik nog een stapje verder gaan en stellen, all lives matter, and all lives are equal. Gelukkig is dat voor de muziek van het Bal der Verstrooiing waar.
ARTIST: Shawn Rudiman
TITLE: Conduit
LABEL: Pitsburgh Tracks
CATALOGUE NO: PGHTRX-LP-03
In Maart van dit jaar schreef ik al een lovende recentie over een ep waarin Shawn Rudiman de samenwerking aan ging met de Amsterdamse producer GCZ. Geen wonder dus dat ik toen ik iets las over een full album van Rudiman Addy van Epm music even gecontacteerd heb voor een promo van het album dat op 5 juni is uitgekomen. En ik was dan ook erg benieuwd toen ik de promo in mijn mailbox kreeg, en ik kan u al wel vertelen dit is jaarlijstjes materiaal, het is inmiddels juni dus ik denk dat ik daar al wel over kan beginnen na te denken.
Het album opent met “The Best Scene in Film” een jazzy soundscape die de sfeer voor wat er nog gaat komen heel goed zet. “Half Life” knalt er daarna vol in met uptempo techno met een frisse feel, geen dicht gefilterde geluiden, nee gewoon los vol er in lekkere percussie er in en gaan… “Leaving Earth Behind” opent dan weer heel anders, geluiden met veel galm en veel ruimte met een minimale ietwat doffe kick en knisperende percussie er onder, minimal van epische proportie. “Voidesque” laat dan weer een heel ander geluid horen, anders, maar ergens ook hetzelfde, warm en met veel gevoel dat kan je van alle tracks tot nu toe zeggen. “Voidesque” is opnieuw een heel open nummer niet ingehouden maar juist heel uitbundig zonder uit de bocht te gaan. “Stelline Memories” blijft op deze uitbundige open feel door gaan, maar is toch een stuk minimaler door de meer ingehouden beats. “Midwest Water” en “Lead Water” zijn twee tracks die vanuit dezelfde basis vertrekken, “Midwest Water” is een uplifting track met een lekkere drive er in. In “Lead Water” word deze drive zo meesterlijk opgekrikt dat je de nauwelijks aanwezige kick in het nummer totaal niet mist, een zweterige intense track. “Hausalarm” is na de zeer subtiele beats van zijn voorganger juist zeer uitbundig in zijn beats en knalt letterlijk door mijn koptelefoon wat minder mijn ding, maar een album waar geen enkel nummer op staat dat je iets minder vind dat heb je niet vaak. “Fighting the Flow” opent weer een stuk ingehouden-er en bouwt lekker subtiel op met een gefilterd loopje tot een chaotische climax. De afsluiter van dit album “Simplexity” opent opnieuw ingehouden en zit vol onderhuidse spanning en verwachting van wat gaat komen. Hoe gaat die onderhuids grootse string zich ontwikkelen ? Wat gaan de beats doen ? Het blijft alemaal wat onderhuids, maar die string uithalen zijn wel heerlijk groots. Mooie afsluiter van een techo album waarvan er wat mij betreft meer van gemaakt mogen worden.
Rudiman zelf zegt over dit album dat het gaat over tracks van de afgelopen twee jaar. De tracks zijn dan ook een weergave van hoe hij zicht voelde ten tijde van het maken van de tracks. Een weergave van de ups en downs van de afgelopen +/- twee jaar. Wij zijn dan ook een leiding waar onze gevoelens door heen stromen, vandaar ook de titel van dit album “Conduit”
ARTIST: Ital Tek
TITLE: Outland
LABEL: Planet Mu
CATALOGUE NO: ZIQ418
De naam Ital Tek deed ergens in mijn achter hoofd een belletje rinkelen, ik weet niet precies waarom, toen ik ook nog zag dat zijn nieuwe album “Outland” uitkwam op Planet Mu het onvolprezen label van electronica wizzard Mike Paradinas a.k.a. µ-ziq toen was mijn intresse wel gewekt, en na een eerste luister beurt kan ik niet anders dan jullie kennis te laten maken met dit album, met Ital Tek en bij uitbereiding met Planet Mu.
Ik heb altijd een haat/liefde verhouding gehad met Planet-Mu, aan de ene kanf vind ik het vaak te gefreakt en niet subtiel genoeg, maar aan de andere kant levert dat minder subtiele geluid soms ook juist magistraal mooie dingen op, rauw en puur ongefilterd. Dus ja het voordeel is ook het nadeel. Sommige releases gaan volledig over mijn hoofd vanwege te gefreakt, maar als er dingen mooi zijn zijn ze ook echt adembenemend mooi en vaak overweldigend dit zelfde kun je zeggen over de muziek van Mike Paradinas, soms te gefreakt, maar soms ook adembenemend mooi. En het grapige is dat dit ook weer waar is voor het album van Ital Tek waar het nu over gaat. Het is mooi met machtige kathedralen van strings en daverende zware bas synths andere bassen en flarden gefreakte beats gedrenkt in reverb, galm en distortion. Meesterlijke tracks zoals “Chamber Music” en “Daimond Child” worden afgewisseld met hevige rauwe tracks als “Dead Head” en “Bladed Terrain”. Ik moet wel zeggen dat de hardere rauwe tracks op dit album langzaam toch ook onder mijn huid kruipen, het heeft toch zeker wat, en ik hou ook wel van wat harder, maar ik moet altijd iets moois in de muziek kunnen vinden al tegenhanger van dat harde rauwe op Outland vind ik dat eigenlijk op termijn wel in alle tracks. Ik denk dat er hier sprake is van een groei plaatje. Op repeat denk ik echter dat ik het nooit zal draaien, daarvoor is het mij allemaal iets te heftig, na een draaibeurt moet ik even weer op adem komen van deze in veel opzichten adembenemende muziek.