Ik ben er weer een weekje tussenuit geweest, maar nu ben ik terug. We zijn nog steeds in de ban van corona, maar in het Bal der verstrooiing zijn we meer in de ban van muziek.
ARTIST: Najel Monteiro
TITLE: Delfshaven ep
LABEL: Motech
CATALOGUE NO: MT134
Een Rotterdams getinte release op een Amerikaans label. Eigenlijk niet onlogisch want Rotterdam is ook wel een beetje een techno stad. Immers samen met Amsterdam en Eindhoven zet Rotterdam Nederland wel op de kaart in de “underground” techno en electronische (dans) muziek.en als het over Rotterdam gaat heeft alles bij mij toch een streepje voor want “Roffa” is mijn geliefde stad.
Voor mij is dit een eerste kennismaking met Monteiro, een nog jonge Rotterdamse producer die te boek staat als een naam om in de gaten te houden. Hij is nog student, aan de kunst academie Willem de Konick, en wordt omschreven als een van de golf jonge sociaal geëngageerde techno producers van dit moment. Dit is de tweede release van Monteiro op Motech, de vorige release schijnt fantatisch te zijn, dus die ook maar eens even luisteren voor ik deze review helemaal klaar heb. En inderdaad “Silende is Acceptance” is een techno release om u tegen te zeggen. Techno met een ziel en tegelijk balle aan z’n lijf.
Nu over naar de Delfshaven ep, ik heb hier direct een beeld bij omdat ik de buurt goed ken, heb er niet gewoond, maar kwam er wel vaak. Monteiro heeft het grootste gedeelte van zijn leven in Delfshaven gewoond, in de Havenstraat, de titel van de tweede track van deze ep, een donker hypnotische track die hij opdraagt aan de mensen die nergens echt thuishoren. Voor Monteiro is het gevoel van ergens thuishoren enorm belangrijk en met deze track kaart hij het maatschappelijke probleem aan van zwervende en ontheemde mensen verdreven van hun plaats van thuishoren. Monteiro geeft al zijn tracks in meer of mindere mate een sociaal geëngageerde lading mee, hij vind hierin techno zijn puurste vorm voor uiting van emoties Openingstrack “Hotbox” is een minder donkere uptempo party plaat van formaat met zijn subtiel gefilterde synth loopje, gaan gaan gaan. “Arina” is een uptempo minimale knaller die bij mij in de verte een herinnering oproept aan The Bells van Jeff Mills, meest nog door het dwingende hoge geluid. Afsluiter van deze ep “Tera Preta” heeft een beduidend relaxtere feel dan de andere tracks, zonder dat het aan dansbaarheid inlevert. Dit is meer de Detroit techno die ik ook thuis op zet, die hardere tracks zijn goed begrijp mij niet verkeerd, maar de meer relaxtere sound luistert gewoon prettiger vind ik. Lekker hoor deze track met zijn subtiele melodieen en ditto percussie, Monteiro heeft mijn aandacht te pakken !
ARTIST: Techmarine Bottom Feeders
TITLE: The Oceanic Depths Of Jupiter ep
LABEL: Epm
CATALOGUE NO: EPM83
Daar Zijn Paris the Black Fu, Luxus Varta en hun Techmarines terug, dit keer hebben ze versterking mee in de vorm van Aux88 en Ectomorph mee om opnieuw een fantasie rijk electro feestje van formaat met ons te gaan vieren. Aux88 is een legendarische naam in de electro uit hoe kant het ook anders Michigan USA, hevig vergroeid met de hele Detroit electro scene. Ectomorph is iets minder bekend (voor mij toch) maar eveneens een adept van de Detroit scene bekend om hun legendarische optredens met modulaire synts vol improvisatie in de jaren 90, dus ze waren de trend van nu ver vooruit.
En hoe klinkt dat feestje met die bekende zo niet legendarische namen ? Nou het klinkt vet ! Twee nieuwe nummers van de Techmarines zelf en twee remixen van tracks van het album “Boanerges And The Watery Deep” door respectievelijk Aux88 en Ectomorph. “ The Oceanic Depths Of Jupiter” opent de ep: een licht dystopische sfeervolle electro track. Dan mogen de heren van Aux88 aantreden om “A Quagmire of Confusion” onder handen te nemen. Ze houden hierbij het gevoel van de track redelijk aan: sfeervolle mid tempo electro waar op het heerlijk vertoeven is op en naast de dansvloer. Maar de ster van de plaat gaat naar de vette overstuurde electro knaller “Squid Ink Posse” gewoon no nonsense met een grijns van oor tot oor gaan op die dansvloer, of even al die Jonnies in hun boom auto’s met foute hardcore house in jou burger wagen eventjes te laten horen wat echt vette muziek is. Ectomorph is dan aan de beurt om “Sons of Thunder” naar hun hand te zetten. Ze pakken het origineel en strippen dit zonder aan de elementen te komen die de track zijn kracht geven. Een rauwe uiterst dansbare versie blijft over, om een afgezaagde sample te quoten: “if this music doesn’t move you, check your pulse your are probably dead” Het outro van deze ep is ook niet te versmaden sferische electro met een hoofdletter E. Een schot in de roos deze ep als je het mij vraagt.