[cd, Rune Grammofon/Konkurrent]
De Noorse trompettist Arve Henriksen heeft een herkenbaar en ijzersterk spel in de vingers. Dat laat hij op overtuigende wijze in uiteenlopende formaties en solo vanaf 1991 horen. Het meeste zit ergens in de hedendaagse jazz-hoek, maar Henriksen incorporeert graag andere stijlen. Zo maakt hij deel uit van de nujazz band Veslefrekk, de experimentele jazzgroep Food, de imponerende experimentele freejazz met drones formatie Supersilent en projecten als Quaternion, Batagraf, Binary Orchid, Poolplayers, Magnetic North Orchestra, Arild Andersen Group en Christian Wallumrød Ensemble. Tevens is hij een graag geziene gast bij onder meer David Sylvian en Motorpsycho en werkt hij met verscheidene artiesten als Jan Bang, Giovanni Di Domenico, Tatsuhisa Yamamoto, Teun Verbruggen en Elling Vanberg. Om de zoveel tijd brengt hij ook onder zijn eigen naam albums uit, die een meer desolate, filmische sfeer bevatten. De laatste, zijn vierde prachtalbum Cartography, verschijnt 5 jaar geleden op het ECM label, waar onder meer zanger David Sylvian te gast is.
Hoewel ik door de grijs-zwarte cover en de gotische letters op Places Of Worship eerst denk een metalpromo in handen te hebben, ontwaar ik tevens al snel de naam van deze Noorse klasbak. Het album is uitgebracht op het prestigieuze Rune Grammofon, waar hij thuishoort. Henriksen brengt naast zijn karakteristieke trompetspel ook veldopnames en in twee van de 10 composities ook zang. Met name met dat laatste verrast hij, doordat hij hier een haast countertenor geluid ten gehore brengt. De muziek wordt verder ingevuld door Jan Bang (samples, programmering) en Erik Honoré (samples, synthesizer bas, drumprogrammering, synthesizers, zang) uit de groepen Punkt en Woodlands en verder her en der door Eivind Aarset (gitaar), Lars Danielsson (contrabas), Jon Balke (piano) en Ingar Zach (percussie). Hiermee heeft hij de crème de la crème van de Noorse experimentele, jazz en neoklassieke muziekscene om zich heen verzameld. En dat is goed te horen ook. Hoewel de onbetwiste hoofdrol voor het trompetspel is weggelegd brengen zij op subtiele, maar belangrijke en doeltreffende wijze de accenten aan. Een licht roesje van ambient en neoklassiek, dat het trompetspel naar een hoger niveau trekt. De algehele sfeer is die van een verlaten gebouw of een eenzame stad bij nacht, waar desolaatheid, droefgeestigheid en mysterieuze gevoelens zich op fijne wijze van je meester maken. De tot de verbeelding sprekende muziek houdt het prachtige midden tussen Bugge Wesseltoft, Nils Petter Molvær, Miles Davis, David Sylvian, Cinematic Orchestra en Jon Hassell. Jazz die zich laat beluisteren als een verstilde film. Zo mooi dat woorden en superlatieven tekort schieten.
door Jan Willem Broek