[cd, Fluttery]
Het Amerikaanse Fluttery label dat zich vooral toespitst op postrock, naast ook experimentele muziek, ambient en neoklassiek, zet artiesten vanuit de hele wereld in de schijnwerpers. Maar een enkele keer komen ze ook met muziek van eigen bodem. Zo ook de uit Los Angeles afkomstige groep Arms Of Tripoli. Het viertal brengt in 2012 hun mini cd All The Fallen Embers uit. Als invloeden noemen ze zelf Tortoise, Rodan, A Minor Forest, June of 44, Lumen, The Sonora Pine, Shipping News, Karate, Roots Of Orchis, Unwound, Dianogah en The Mercury Program, hetgeen de richting van hun postrockgeluid al aardig aangeeft. Het resultaat is dan ook fraai en veelbelovend te noemen.
De band bestaat na enkele wisselingen in de line-up tegenwoordig uit Michael Bouvet (bas, gitaar, ebow), Robert Bauwens (gitaar, vibrafoon, bas), Vic Lazar (bas, gitaar, vibrafoon), George Tseng (drums, percussie) en de enige dame in het gezelschap Jaime Galves (gitaar). De leden hebben al gespeeld in diverse bands als Union, The Light From Here, The Half Mantis Group, Sasqrotch en Nagual Sun. Het vijftal houdt er duidelijk van meerdere kanten uit te gaan. Gelukkig hebben ze hun krachten weer weten te bundelen en presenteren ze nu hun eerst volledige album Dream In Tongues. Net als op hun vorige release zijn Robert Oppenheimer (farfisa, elektrische piano, moog, gitaar) en Erik Dela Rosa (farfisa, synthesizer, mellotron, lap steel gitaar) te gast, nu aangevuld met K.C. Maloney (omnichord, elektrische piano, synthesizer). De groep zelf concentreert zich daarmee meer dan op hun eersteling op de gitaren en percussie en laat de sfeervolle dan wel psychedelische inkleuring aan de gasten over. Al snel blijkt dat deze aanpak loont en dat ze de belofte die ze waren met gemak in kunnen lossen. Ze presenteren 9 instrumentale composities die samen bijna 48 minuten duren. Naast postrock en mathrock zitten er ook wel shoegaze elementen in het geluid besloten. De algehele sound is steviger, al kan je met enige regelmaat nog heerlijk wegdromen op hun meeslepende ritmes en melodieën. Door de diverse lagen in de muziek krijg je een enorm ruimtelijk effect, waardoor ja vanzelf nog meer gebiologeerd raakt. Ze brengen dan ook nog altijd meer pracht en atmosferen en proberen niet enkel hun spierballen te laten zien door keihard te spelen. Het wordt wel stevig, maar blijft goed doorwaadbaar en melodieus. Toch is het spannend genoeg om in één adem uit te luisteren. Ter associatie moet je denken aan een mix van Drive Like Jehu, Don Caballero, Pinback, Explosions In The Sky, June Of 44, Slowdive en Tortoise. Ze blijven een prettig melancholisch geluid aan de dag leggen, al wordt dat door de stevige muziek bepaald nooit een terneergeslagen iets. Het is simpelweg krachtige droommuziek, die net zo mooi als boeiend is. Ze zijn voorbij veelbelovend en een act geworden om in de smiezen te houden!
door Jan Willem Broek