Ellen Allien – Boogybytes vol.4, Sool
Ellen Allien brengt wel vaker een album met nieuwe
producties uit vlak voor of na een mixcd. Dat heeft zijn charme, je kan met de
mixcd immers je kijk op techno van het nu geven en je eigen werk daar in het
verlengde van plaatsen of juist opvallend van laten afwijken. Beide albums zijn
in ieder geval het beste wat Allien sinds haar dubbele debuut Stadtkind/Flieg
Mit Ellen Allien (2001) heeft laten horen. Haar Boogybytes is ingetogen minimal
in de betere Villalobos en Melchior Productions traditie (beide heren komen dan
ook langs in de mix) met wat geinige vocale uitstapjes (zie vooral het
magnifieke ‘Eyes Forlon’ van Sozadams) die de mix van karakter voorzien. Nog
beter is Sool, waarmee Allien eindelijk weer eens als producer haar focus
hervindt en gewoon een zeer inventief house album aflevert. House als 24-uurs
levensstijl lijkt hier in klanken te zijn gevangen. Het doet een beetje denken
aan Herberts Around The House maar dan veel beter. De minimal pingponggeluiden
worden ingebed in omgevingsgeluiden waarmee langlopende tracks vol spannende
wendingen worden gebouwd zodat Sool zoiets wordt als een echte grotestadsplaat.
Allien heeft waarschijnlijk haar eigen imperium zo strak onder controle dat
niemand haar heeft durven zeggen dat het slappe droomliedje ‘Frieda’ de ban
totaal doorbreekt. Maar dat is dan ook het enige schoonheidsfoutje.
Ivan Smagghe – Cocoricò 3
Voormalig Vet Geluid goeroe en coole baardmans Ivan Smagghe
maakt zich ook weinig zorgen over de verzadiging van de mixcd markt gezien zijn
zesde mixcd sinds 2002. Cocoricò 3 kan zich bijna meten met zijn beste (Fabric
23) maar mist net wat krakers om de mix echt memorabel te maken…op de korte
termijn. Want dit is niet echt een mix die je meteen bij de lurven grijpt. Veel
subtiele tracks die soms de ruimte krijgen om volledig uit te spelen zorgen
voor een aparte robotcadans. Voor de fijnproevers.
Jennifer
Cardini – Feeling Strange
Een tijdje geleden rees het vermoeden dat de mixcd zijn
langste tijd had gehad gezien het grote aantal livemixen die via blogs, online
tijdschriften en DJ-databases worden aangeboden. Vooral de podcasts van
Resident Advisor zijn de afgelopen jaren van zulke hoogstaande kwaliteit dat er
nog weinig eer (als was het commercieel) mee leek te behalen. Voordat ik Feeling
Strange daadwerkelijk had gehoord orakelde ik dat het album nooit dezelfde
impact kon bezitten als Kompakt ijkpunten Immer (2002) en Today (2006). Die
monumentale status zal Feeling Strange waarschijnlijk ontsnappen door de overdaad aan
muziek waardoor het is omsingeld maar aan de muziek, de mix zelf zal het niet
liggen. Feeling Strange is namelijk een fascinerend elegante mix die zich op
slimme wijze weigert vast te pinnen aan genre of tijd. De sfeer van de mix
wordt het beste samengevat met het door Cardini herontdekte ‘The Vineyard’
(Peter Ford remix) van Florence (Stefan Robbers in 1996) waarvan de
fantastische stemsample “at night in the vineyard drinking a glass of wine.” Intiem, warm, sensueel. Kompakt
weet weer te verrassen.
The Black
Dog – Radio Scarecrow
Intelligent Dance Music was altijd een nare genrenaam
(iemand ooit horen antwoorden op de vraag: “naar welke muziek luister jij?” –
“oh, IDM, man.”) Maar goed, we weten wel wat er mee wordt bedoeld,
luistertechno, veel sfeer in de melodieën, een voorkeur voor de wat minder
geijkte ritmes. Mmm, eigenlijk gewoon techno van de Derrick May school, verder
uitgewerkt. Spanners uit 1995 van Black Dog is een van de mooiste platen uit
die stroom en eerlijk gezegd heb ik nadat het trio uit elkaar viel in een deel
The Black Dog en een deel Plaid nooit verwacht dat er iets weer in de buurt zou
komen (daarom liet ik Black Dog platen daarna ongehoord aan mij voorbij gaan,
Plaid ging mijn hart ook zelden sneller van kloppen.) Maar de eerste verkenners
keerde juichend terug met nieuws van een creatieve wedergeboorte en zij bleken verrassend genoeg volkomen gelijk te hebben.
Radio Scarecrow is hét. Grootste
techno. Muziek die je niet hoeft te analyseren, die gewoon instinctief klopt.
Alsof je uit een lange coma in betere tijden ontwaakt.
Belong –
Colorless Record
Heb je nog iets zonder beats? Ja, zelfs met gitaren! Belong
weet ik niets over te vertellen. Ouderwetse 4 track E.P. met…shoegaze. Echte
echte shoegaze, niet van die laptop shoegaze (alhoewel misschien hebben ze
gewoon een instant Put-van-vrouw-Holle effectknop op hun laptop.) Shoegaze die je doet verdrinken
in geluid, de suizing van verlangen. Briljant wazige productie ook waar menig black metal spook jaloers
op zal zijn. Zacht, ver weg…niet alleen qua intensiteit van het geluid maar ook
alsof het te ver uit het verleden klinkt, 19e eeuwse shoegaze. Een
puik idee natuurlijk. Met per decreet een cover van de original shoegaze
gangsta Syd Barrett.
door OMC