Antony And The Johnsons – The Crying Light

Antony And The Johnsons is al jaren het geesteskind van de in Engeland geboren muzikant en acteur Antony Hegarty. Inmiddels woont hij al bijna 20 jaar in de Verenigde Staten. Hij lijkt en kijkt immer gekweld, als een gewond vogeltje, heeft een androgyn voorkomen en zingt met een hoge, haast vrouwelijke bibberstem. Het lijken niet de ingrediënten voor groot succes, maar het tegendeel is waar. Zijn eerste, gelijknamige en onvoorstelbaar mooie cd komt in 2000 uit op nota ben het underground label Durtro van David Tibet (Current 93). Niet de meest populaire hoek. Maar zelfs Lou Reed is meteen van hem gecharmeerd en laat hem in 2003 meedoen op zijn album The Raven. In 2005 verschijnt het meesterwerk I Am A Bird Now en de rest is geschiedenis, zou ik er haast aan toevoegen. Maar het is eigenlijk wel zo. Hij wint de prestigieuze Mercury Price en werkt samen met Björk, CocoRosie, Michael Cashmore, Marianne Faithfull, Rufus Wainwright, Nico Muhly, Herbert Grönemeyer, Joan As Policewoman, Current 93 en op diverse tributen en soundtracks. Met de bijzondere danceband Hercules And Love Affair scoort hij zelfs een dancehit. Zijn pianomuziek, zijn unieke zang en de prachtige strijkarrangementen van zijn Johnsons blijken behoorlijk aan te slaan. Het is niet vrolijk, de thema’s liggen veelal zwaar op de maag en de arrangementen zijn ook niet populair te noemen. Echter door de pure emotie die er vanuit gaat en met name van zijn stem raakt deze muziek je tot diep in je ziel. Ten minste als je er open voor staat. Een cynicus zou dit eenvoudig als aanstellerij kunnen afdoen. En je moet natuurlijk tegen die stem kunnen. Indien dat het geval is, kan je jezelf waden in hemelse pracht. Zelden heb ik een hedendaagse artiest gehad die zo een openbaring is dat superlatieven tekort schieten. Een woord als legendarisch komt zelfs naar boven. Vorig jaar verschijnt er eindelijk weer een levensteken van zijn eigen band met de bloedmooi mini Another World.
Dit als opwarmer voor zijn nieuwe cd The Crying Light, die nu verschenen is. Hierop staat ook het adembenemende “Another World” van de mini. Met al het bovenstaande in je achterhoofd, zou het niet ondenkbaar zijn dat hij heeft gekozen voor een grootse, meer populaire aanpak; een knieval voor het grote publiek. Ook is het niet ondenkbaar dat hij na al die tijd niets meer kan brengen dat in de buurt komt van zijn twee vorige werken, hoewel de genoemde mini al iets weggeeft. Maar Antony is er niet de man naar om op te scheppen of te kiezen voor de makkelijkste weg. Hij kruipt liever in een klein hoekje en denkt na over dingen die hem echt raken. Zo is het thema op de nieuwe cd de teloorgang van Moeder Aarde. De muziek is, dat zal niemand verbazen, niet heel anders dan voorheen, alleen wat meer ingetogen en nog beter uitgevoerd. Prachtige arrangementen van Antony en Nico Muhly en wonderschoon uitgevoerd door zijn Johnsons, die hier en daar nog ondersteuning krijgen van een orkest. Onder de Johnsons ook celliste Julia Kent (Rasputina, Larsen), violist Maxim Moston (Edison Woods, The Government, Slow Six) en gitarist Rob Moose (My Brightest Diamonds, Sufjan Stevens). Toch houdt Antony het veelal klein, ingetogen en intiem. Het is een aangename mengelmoes van singer-songwritermuziek, avant-garde, klassieke muziek en pop, uitgevoerd op een manier die uniek te noemen is. Het is vrouwelijk noch mannelijk, eerder een gulden middenweg van beide. Hoewel de sfeer uiterst melancholisch is gloort er toch een spoortje hoop aan het eind van de rit. Antony geeft je het gevoel dat er veel grote zaken zijn om je druk over te maken, maar ook dat schoonheid zich in de kleine dingen laat aanschouwen waardoor alles de moeite waard is om je druk over te maken. Muziek uit de buitencategorie. Tijdloos en van een ongelooflijke schoonheid, waarvoor hij ook alle tijd neemt. Je kunt haast niet anders concluderen dat Antony met zijn band één van de grootste en meest oorspronkelijke artiesten van onze tijd is. Een verbluffend meesterwerk dat maar weinigen onverschillig zal laten!