Antoine Beuger – Dante Boon – Traces Of Eternity: of what is yet to be (A New Wave Of Jazz)
Op 18 en 19 oktober vindt er in De Singer in Rijkevorsel een 2-daags festival plaats georganiseerd door het label A New Wave Of Jazz van Dirk Serries. Om dit te vieren komen er maar liefst zeven nieuwe albums uit op zijn label die tijdens het festival worden gepresenteerd. Ik ga vier van deze albums bespreken en vandaag in deze review de derde.
Antoine Beuger is een van de grondleggers en vaste componisten uit het Wandelweiser collectief. En dat is op deze CD goed te horen. Stilte is namelijk een belangrijk element in de muziek van Beuger, en ook op Traces Of Eternity: of what is yet to be, gecomponeerd voor en uitgevoerd door de Amsterdamse pianist Dante Boon komt dit duidelijk naar voren.
Deze compositie is een 288 pagina’s tellend werk waarbij de uitvoerende de keuze heeft welk stuk hij/zij zal spelen. Pagina’s mogen worden overgeslagen, noten hoeven niet te worden gespeeld, of zelf een noot toevoegen kan ook, geinspireerd door “Hebrew Language And Jewist Thought” van David Patterson.
Boon heeft ervoor gekozen om het stuk live uit te voeren, zonder voorbereiding bij iedere performance verder te gaan waar hij vorige keer was gebleven. Op deze CD opname vallen we dus ergens midden in het stuk in.
Dit is echter geen probleem, want het stuk leent zich om er midden in te vallen, en ook zomaar weer ergens te stoppen. De compositie is zo open dat hier alle ruimte voor is.
De eerste keer dat ik de CD op had staan lag ik op de bank met het volume redelijk hoog, wetende dat dit wel eens een hele stille zou kunnen zijn. En dat was een goed idee. Hierdoor komen namelijk hele mooie details naar boven die anders wellicht niet op vallen. Je hoort namelijk iedere aanraking van de piano terug, zo dichtbij is het opgenomen. Het is alsof je zelf in de piano zit met je hoofd terwijl Boon de toetsen zachtjes aanslaat en weer loslaat.
Niet alleen creëert dit een hele persoonlijke ervaring als of je in de piano zit, ook wekt het een gevoel van bezing op. Die stilte tussen de noten, het kraken van de piano, alles wekt een soort meditatief gevoel op. Dit gevoel wordt dan ook nog eens versterkt als daar uit het niets op eens een melodieuze passage voorbijkomt.
Bij zachter volume, zoals de CD dus is opgenomen vallen deze dingen allemaal niet zo op, maar toch blijft er dan nog steeds genoeg over om in de muziek te duiken en over je heen te laten komen.
Ik kan me voorstellen dat deze CD niet voor iedereen is weggelegd, maar eigenlijk is het wel heel erg fijn om dit soort muziek te hebben voor momenten als je even wilt onthaasten. Bij andere muziek kan dat soms juist erg moeilijk zijn omdat er zoveel gebeurt. Het sluit dan ook goed aan op de vorige albums van Tonus op A New Wave Of Jazz, al gaat dit nog een stap verder.