[cd, Kranky/Konkurrent]
Er zijn van die bands, die ik echt mis. Bands die het verschil hebben gemaakt, extra deuren hebben geopend en gewoonweg zo uniek zijn dat je hoopt dat ze nooit stoppen. Bands die niet zo maar goed zijn, geen 8, maar een 10 scoren, mede door het feit dat ze zich blijven ontwikkelen. Zo’n band is het Amerikaanse Labradford. Ik zeg “is”, omdat de status officieel “on hiatus” is, al weet iedereen dat de bandleden zo ver van elkaar wonen en al zolang met andere dingen bezig zijn, dat je gerust van een breuk kunt spreken in 2001. De groep wordt in 1991 opgericht in Richmond en brengt in een tijdbestek van 10 jaar zes albums uit die ergens tussen ambient, postrock, minimal en avant-garde uitkomen. De groep gaat van het initiële gitaargeluid steeds meer richting de minimale, experimentele elektronica. En juist als je nieuwsgierig bent naar de volgende stap, valt het doek. Zelf heb ik de meest warme herinneringen aan hun middenperiode, waar ze postrock, ambient en mysterieuze neoklassieke aan elkaar knopen. Ik zeg dit niet uit overdreven sentiment, maar ook omdat ze door velen vaak als referentie worden genoemd. Het is een toonaangevende band geweest, die verschil heeft gemaakt en het paradepaardje is uit de prestigieuze Kranky stal.
De leden zijn hun eigen weg gegaan hierna. Mark Nelson staat hierbij met zijn Pan American het meest in de schijnwerpers en schurkt met zijn prachtig, isolationistische ambient misschien nog wel het meest tegen de vorige band aan. Robert “Bobby” Donne, eerder al actief in de groep Breadwinner, zoekt het daarna vooral in de elektronische noise met het trio Cristal. Maar hij duikt met Adam Wiltzie (Stars Of The Lid, A Winged Victory For The Sullen, Windsor For The Derby, The Dead Texan, Sleepingdog) ook op in Aix Em Klemm. Tevens geeft hij acte de présence in Spokane en Gregor Samsa. Van het derde lid Carter Brown horen we niets meer. De wereld draait door. Labradford wordt nog altijd gemist, maar heeft inmiddels geschiedenis geschreven.
Welnu, de groep is voor tweederde bij elkaar, want Mark Nelson en Robert Donne besluiten om samen een nieuw avontuur aan te gaan als Anjou. In feite pakken ze op hun gelijknamige debuut, met hun modulaire synthese, Max/MSP programmering en live instrumentatie op bas en gitaar, de draad op waarmee ze in 2001 met Labradford op Fixed::Context zijn geëindigd. Toch blikken ze hier bepaald niet terug, maar is het vizier gericht op de toekomst. Ze trekken verder klasse percussionist Steven Hess (On, Pan American, Fennesz, Haptic, Cleared, Dropp Ensemble, Ural Umbo, Locrian, Innode, Work, Greg Davis) aan om op organische wijze structuur en lijn in het vooral elektronische, abstracte geheel aan te brengen. Het drietal maakt hier een prachtige mix van ambient, drones en abstracte elektronica waar de postrock van weleer slechts als achtergronddecor fungeert. Acht tracks met een totale lengte van bijna 48 minuten zorgen hier voor een heerlijk futuristisch en desolaat abstract hoorspel, dat behapbaar blijft door de vele organische elementen. Je zit aan één stuk ademloos te luisteren naar hetgeen deze helden hier voorschotelen. Ik heb zowaar eens geen zin om aan deze unieke pracht referenties te koppelen; tweederde Labradford moet voldoende zijn voor de kenners. Een overrompelende bijna comeback.
door Jan Willem Broek