[cd, Force Royale Records/Pale Music Int.]
Het valt echt niet mee om tegenwoordig nog met iets volslagen unieks voor de dag te komen, want zoveel is al reeds gedaan. Een goede herhaling van zetten of een nieuwe rangschikking van bestaande elementen is vaak hetgeen bands van elkaar onderscheidt. Maar er zijn ook nog altijd van die bands van de buitencategorie, zo ook Aniaetleprogrammeur, waarvan alleen de naam al één is die je niet snel zal vergeten maar langzaam weet te onthouden. Dit trio is gevestigd in Berlijn (waar anders?), maar in 2005 opgericht in Parijs en bestaat uit Hanrigabriel (richting, gitaar, stem, synthesizers), Tata Christiane (synthesizers, machines) en Valquire Veljkovic (licht, synthesizers, bas). In 2009 debuteren ze met Die Kir(s)che Auf Dem Kopf, waarmee ze hun authentieke geluid vol cyber-punk voor het eerst de wijde wereld ingooien. Ze schieten als kometen door diverse genres en weten daarmee een prikkelend en beklijvend geheel te smeden. Nu komen ze met hun tweede werk The Friendly Expectations Of The Stars, waarbij ik ten zeerste betwijfel of hetgeen ze hier fabriceren ergens in de sterren terug te vinden is. Het is niets eens zozeer dat het de afzonderlijke geluiden die ze hier produceren zijn die het anders maken dan andere bands, of de genres die ze doorkruisen, maar het is de manier waarop ze dingen innovatief combineren met een punkachtige attitude. Daarbij rijgen ze de genres shoegaze, trash, no-wave, punk, industrial, avant-garde, techno, dance, ebm, synthrock, pop en dark ambient in steeds wisselende combinaties en volgordes aaneen tot eigengereide brouwsels. De nadruk ligt wel op het elektronische aspect en de meer duistere elementen van het bestaan, maar daar is dan ook alles mee gezegd. De muziek is een caleidoscopisch creatieve bron van originele muziekelementen, soms heel rustig en op andere momenten uitbundig of zelfs kakofonisch is. Stop Einstürzende Neubauten, Atari Teenage Riot, Skinny Puppy, Chicks On Speed, Deerhoof, Jean-Michel Jarre, Pop Will Eat Itself, Breton en These New Puritans in een openstaande blender en je bent er ongeveer. Hoe vaker je het hoort, des te lekkerder en vetter het wordt. De eerste keer lijkt het allemaal wat chaotisch, maar de muziek nestelt en ordent zich als vanzelf in je hoofd. Muziek tussen droom en spijkerharde werkelijkheid. Onnavolgbaar goed. Horen is geloven!
door Jan Willem Broek