[lp/digitaal, GreatMachinePistols/Five Roses]
Bij het zien van de naam Andrea Van Cleef denk je toch al gauw aan een Nederlandse dame dan wel meisje, maar niets is minder waar. Het is een Italiaanse artiest met een “Noord-Europese” connectie. Dat zou zo maar op ons kikkerland kunnen duiden. Dat is verder niet zo belangrijk, want het gaat om de muziek. Hij presenteert nu zijn debuutalbum Sundog, maar daarmee doe ik hem ietwat te kort aangezien hij al 14 jaar bezig is met muziek maken. Hij start in 1998 namelijk in de donkere alt-rockband The Bogartz, om vervolgens ook op te duiken in de garage punkband Thee Jones Bones en te experimenteren met Brother K. Altijd maar vuig rockend, ook als hij met zijn eigen band Van Cleef Continental verder gaat. Tijdens een tournee, die hij solo volbrengt, voelt hij de behoefte opkomen om een eigen, meer singer-songwriterachtige plaat te gaan maken. Hier werkt hij vervolgens bijna twee jaar aan, om nu het licht te laten zien. Deze carrière van rock- naar soloartiest doet wel denken aan Mark Lanegan, maar dat is niets vergeleken bij de verbluffende overeenkomst van hun stemmen. Van Cleef zingt alles in perfect Engels. De cd opent stemmig met pianomuziek en de zware, doorrookte en daardoor sfeervolle zang. Hierna begeleidt hij zijn heerlijke door de gieren uitgebeten stem met voornamelijk akoestische gitaar. Her en der wordt hij door zijn begeleidingsband meer elektronisch (toetsen en gitaren) ondersteund. Maar het is een op en top singer-songwriteralbum geworden. Naarmate de plaat vordert blijkt dat de opening tussen de stembanden van Andrea Van Cleef iets meer licht door te laten dan Mark Lanegan en de muziek is ook wel anders. Die doet me nog het meest denken aan een mix van Power Of Dreams, Idaho, Nick Drake, John Martyn, Scott Kelly, Steve Von Till en Johnny Cash. Van Cleef wisselt de muziek als de band meedoet ook af met lekker rauwe blues. Al met al ontpopt Andrea Van Cleef zich als een sterke solo artiest met een geweldig album als resultaat.
Luister Online bij Soundcloud:
The Clinging Song
door Jan Willem Broek